Dit artikel typte ik zo’n 4 maanden geleden, toen we nog midden in dit avontuur zaten.
Dat ik borstvoeding wilde gaan geven was voor ons snel duidelijk. Het leek mij zo bijzonder om ook na de bevalling ons kleintje nog met mijn eigen lichaam in leven te houden. Van te voren had ik er wat informatie over gelezen zodat ik niet helemaal als leek aan deze ontdekkingstocht zou beginnen. Flesvoeding of borstvoeding? Deze vraag kregen we ook gesteld tijdens het intakegesprek met de kraamzorg. ‘Zeker weten borstvoeding’ zei ik toen. Spannend vond ik het wel. Het geven van borstvoeding is lang niet meer zo normaal en, ik merkte in onze omgeving ook enige scheve gezichten op. ‘Je komt er nog wel achter’ gezichten waren dat meestal. Laat maar komen, dacht ik dan. Ik wil het eerst zelf ervaren voor ik er een mening over vorm.
Intens, bijzonder en emotioneel vind ik het, dat borstvoeding geven. Het intense neemt gedurende de afgelopen periode gelukkig af maar dat ging zeker niet vanzelf. Tijdens onze kraamweek had ik fijne begeleiding maar na 1 week is de borstvoeding niet stabiel. Daarna begint het pas. In mijn zwangerschap had ik wel wat informatie en boeken gelezen maar als je het dan zelf meemaakt is het toch anders.
Nachten heb ik huilend op bed gezeten met een hongerige baby op schoot. Tepelkloven all over en een nog lang niet hersteld lichaam. Ik was moe en uitgeput de eerste maand. Borstvoeding geven vond ik daarom nog heftiger. Riny kon de voedingen niet doen dus ik was de pineut. Zo voelde dat oprecht heel vaak. Soms moest ik oppassen om niet kwaad op Riny te worden, alleen maar omdat ik borstvoeding gaf. Gelukkig is dat nooit gebeurd en hebben we elkaar altijd gesteund hierin. Riny kon zeker wel wat betekenen. De verdere verzorging van Noï kon hij ook doen en het er alleen maar zijn gaf mij ook al een fijn gevoel.
Het wordt beter.
Inmiddels voel ik het anders. Ik geniet er van dat dit is gelukt. Noï groeit super goed, de pijn is weg en de ongemakken worden steeds minder. Zonder hulp te vragen en heel veel informatie te lezen had ik de handdoek al lang in de ring gegooid. Vaak genoeg heb ik dat punt bereikt maar toch wilde ik niet stoppen. Het voelde nog niet als ‘ik heb alles gegeven’. Nu voelt dat wel zo. Gelukkig is dit onze uitkomst geworden maar ik bewaakte ook mijn eigen grenzen. Ík was nota bene herstellend en om goed voor Noï te kunnen zorgen moest ik me hier goed bij voelen. We vonden het heel belangrijk dat we er ons alle 3 goed bij bleven voelen en dat het geen gedwongen situatie werd.
Wat mij erg heeft geholpen is luisteren naar mijn gevoel en lichaam. Natuurlijk heeft het ook zin als je informatie leest en inwint, maar jou eigen gevoel zegt alles. Daar vertrouw ik heel vaak op en dat heeft mij al veel opgeleverd. Kon ik de druk in mijn borst niet aan? Dan kolfde ik. Natuurlijk op een verantwoorde manier en niet om de haverklap. Over-stimulatie is dan het laatste wat je wilt.
Ook voedde ik Noï op verzoek. Ik weet dat het heel verleidelijk klinkt om snel in een ritme te zitten met een baby maar ons was al snel duidelijk dat de baby bepaald. Doordat ik op verzoek voedde ontstond er al snel een natuurlijk ritme. Noï was een tevreden meisje en groeide goed. Vanaf een maand of twee had ik overdag zelden stuwing of te volle borsten en dus kwam daar na verloop van tijd een balans in. Over haar voeding- en slaapschema heb ik een artikel geschreven mocht je dat willen weten. (komt nog)
Doe waar jij je goed bij voelt.
Ik weet dat dit niet voor iedereen is weggelegd en dat er moeders zijn die het graag anders hadden gezien. Met dit stukje tekst wil ik alleen maar zeggen: doe waar jij je goed bij voelt en vraag op tijd hulp. Borstvoeding geven gaat niet vanzelf en soms heb je daar hulp bij nodig. Naar mijn mening zou er meer begeleiding moeten zijn. Niet wanneer je het zelf niet meer weet maar al vooraf. Dat het standaard bij het proces van zwanger zijn hoort. Ik geloof dat het dan voor veel moeders tot een ander resultaat had kunnen leiden. Ik vond de standaard informatie te weinig en ik snap dat veel vrouwen angstig zijn voor het geven van borstvoeding. Tegenwoordig is het lang niet meer zo normaal dat dit de ‘natuurlijke’ optie is na het krijgen van een kindje dus waarom niet een beetje extra aandacht?
Welke uitkomst dit proces voor ons ook had gehad, ik was er tevreden mee geweest. Het belangrijkste voor ons is dat Noï goed groeit, ik me er goed bij voel en we het samen eens zijn over de gang van zaken. Dat de borstvoeding uiteindelijk zo mooi op gang is gekomen en ik in staat ben haar te geven wat ze nodig heeft met m’n eigen dames is wel een kers op de taart, en een enorme beloning voor de inzet die we met z’n drieën hebben getoond. Nogmaals, welke keuze je ook maakt en wat je reden ook is, het is allemaal prima. Dit is onze keuze geweest en ik ben er mega trots op.