‘Het was het huisje van je baby.’ ‘Ook met een maatje meer mag je er zijn.’ ‘Maak je niet druk, je hebt een heel kind gebaard!’ ‘Dan trek je toch gewoon andere kleding aan.’ Opmerkingen die we vast allemaal wel eens hebben gehoord. En ik begrijp ze. Het is fijner om te proberen de boel te accepteren of te maskeren dan dat er aan gewerkt word. Uit de weg gaan lijkt een optie, denk je. En nogmaals, ik begrijp het. Maar eerlijk zijn is uiteindelijk hetgeen dat telt. Ik zal eens eerlijk zijn over mijn issue. Want ik heb die ook, net als ieder van jullie. Ik vertel je over het accepteren van mijn buik na mijn tweede zwangerschap.
Voor ik Riny leerde kennen was ik op zijn zachts gezegd slank. Geen grammetje vet te bekennen. Lijkt ideaal, was niet zo. Ik voelde me niet vrouwelijk, kleding vond ik niet mooi passen en zeker op het gebied van daten en intimiteit was ik hierdoor onzeker. Toen ontmoetten Riny en ik elkaar. We genoten van het leven. Aten een hapje meer, dronken graag een flesje wijn en ook door het verminderde stressniveau in mijn lijf begon ik zowaar wat spekjes te krijgen.
Trots op mijn lichaam
In 2020 raakte ik zwanger. Als je mij in de afgelopen tijd hebt gevolgd weet je dat ik zwanger zijn geweldig vind en de transformatie van mijn lichaam prachtig. Méga trots op die buik is nog zacht uitgedrukt. Alleen daar was trimester vier weer. Wat ik nu voel, voelde ik na de geboorte van Noï ook. Mijn flupje zit mij in de weg. Naar mate de weken verstrijken neemt ie gelukkig wat af, maar zo’n strakke buik als hiervoor is het nog lang niet. Overigens hoeft dat voor mij ook niet. Maar ik zou wel graag mijn oude kleding passen. Weer lekker voor over buigen zonder dat ik m’n rolletje in de knel voel komen. En nu kan ik al die bovenstaande teksten naar m’n eigen hoofd slingeren maar daar heb ik helemaal geen zin in.
Niet blij met mijn buik
Ik wil het namelijk niet accepteren. Mijn buik was inderdaad het huisje van mijn twee kids waar ik héél trots op ben. Alleen ik en flupje zijn geen match. Het is vaak lief bedoelt om iemand te willen sussen, maar het gevoel gaat niet weg. Het zelfbeeld blijft, je maakt soms zelfs emoties minder belangrijk. Terwijl, dat telt! Emoties tellen! Eerlijk zijn en acceptatie kan naast elkaar. Ik ben niet blij met mijn buik na deze zwangerschap maar accepteer voor nu dat het zo is. In mijn leven kan en wil ik even geen ruimte maken voor verandering, dus heb ik geen andere keus dan accepteren. Maar het wegwuiven van mijn gevoel kan ik niet. Bewust eten doen we al. Sporten hielp mij eerder. Wanneer het kan ga ik hier weer aan werken. Net zoals de vorige keer. Op mijn manier, op mijn tempo. Het doel bereiken wat ik hier boven net schets. Ik weet dat dat kan, en dat geeft voor nu genoeg rust.
Bedankt voor het lezen van dit artikel over het accepteren van mijn buik na de tweede zwangerschap. Meer over het moederschap lees je hier.
Heb je zelf ook zo’n issue? Die je misschien liever wegstopt dan er eerlijk over te zijn?