Een bevalling is een fysiek ding, maar meer nog een emotioneel ding ben ik achter gekomen. Gedurende de zwangerschap ben ik niet bang geweest voor de bevalling, maar spannend vond ik het uiteraard wel. Geen idee wat mij te wachten stond en ook in mijn omgeving konden niet veel mensen mij hier iets over vertellen. Ik had besloten dat ik er blanco in wilde gaan, en dat kostte gelukkig achteraf gezien ook geen moeite. Alsof het vanzelf ging. In dit artikel vertel ik je meer over de emotionele impact van mijn bevalling.
In mijn bevallingsverhaal heb je kunnen lezen hoe mijn bevalling verliep en wat wij hebben meegemaakt. Al met al was het een prachtige ervaring maar ook is het woordje ‘intens’ geheel op zijn plaats. Zoals ik over veel onderwerpen google, zo googelde ik ook over bevallingen. Meerdere bevallingsverhalen heb ik gelezen maar lang niet van alle verhalen werd ik veel wijzer. Ondanks dat kon ik wel een beetje inschatten wat ik moest verwachten. Natuurlijk kun je je nog totaal geen voorstelling maken van de pijn die je gaat ervaren of de spanning die om de hoek komt kijken.
Sterk vanaf de eerste wee
Dat ik blanco in dit avontuur kon stappen vond ik fijn. Zo’n control freak als ik soms kan zijn, zo los kon ik dit laten. Ik had geen bevalplan, had bij de verloskundige aangegeven dat ik ‘het wel zou gaan zien.’ Toen ik midden in de nacht mijn eerste mini wee voelde, voelde ik me sterker dan ooit. Dit bleek ook naderhand want ik was meer in control dan ik ooit van te voren had gedacht. De weeën ving ik op alsof ik dit al 10 keer eerder had gedaan en ook was ik totaal niet bang dat dit mij niet ging lukken. Natuurlijk deed het pijn, en heb ik Riny wel 5 keer gevraagd of hij het even over kon nemen maar de uitspraken: ‘ik wil nooit meer kinderen’ of ‘dit kan ik niet’ kwamen tijdens deze 24 uur durende toestand niet voorbij.
Lang hield ik het thuis vol maar mijn lichaam raakte steeds vermoeider en ook mijn geest begon te haperen. Als ik nu terug denk aan dit moment speelt het hele avontuur zich weer opnieuw af in mijn hoofd. Ik zie mezelf nog zo zitten op bed, in onmogelijk houdingen om te proberen de ontsluiting te laten vorderen. Niets leek te helpen en ik kreeg steeds meer moeite met het inprenten van positieve en motiverende woorden. Riny hielp waar hij kon maar soms kwam het gewoon niet meer binnen. Ik hoorde het wel maar het hielp niet. Alsof ik afgesloten van te wereld was. Die kleine uk moest er uit en dat was het enige wat ik voelde. Letterlijk.
Dus dit was bevallen
Toen ze eenmaal huilend, of eigenlijk krijsend, op mijn borst lag na een 15 minuten durende persfase voelde ik complete ontspanning én een hoop geluk. Maar ook was ik ontzettend in de war. Het was de mooiste maar ook de meest impactvolle ervaring in mijn leven geweest. Dat ik een kindje had gedragen én heb gebaard moest een plekje gaan krijgen. Ik voelde niet dát. Ik voelde niet wat ik verwacht had te voelen. De bijkomende hormonen welke de sloot aan kraamtranen hadden veroorzaakt zorgde voor verbinding met onze dochter maar toch ook voor een hoofd vol ongeloof en vermoeidheid. Gedurende de kraamweek heb ik nog zeker 10 keer gehuild en dat bedoel ik niet gedurende die week, maar per dag dus.
De eerste 3 maanden met Noï vond ik pittig. Ik was zo opgebrand van de bevalling dat het een hele tijd kostte om over die eerste vermoeidheid te komen. Door die vermoeidheid had ik nog meer last van mijn emoties en van de gevoelens rondom de bevalling. Ik was erg trots op hoe deze verlopen is. Maar dat deze gebeurtenis mij zo diep kon raken had ik niet kunnen inschatten. Het kostte tijd, maar gelukkig werkt tijd (heel vaak) helend, zo ook in dit geval.
Een enorme impact
Naast het emotionele stuk op de manier zoals hier boven is beschreven, was daar ook nog het stukje acceptatie en verwerking van het lichamelijke deel. Al maanden had mijn lichaam er niet uit gezien als de ‘oorspronkelijke staat’ en waar ik dat eerder geen probleem vond, maar juist bijzonder en prachtig, was het accepteren na de bevalling wel pittig. Mijn buik flubberde en voelde ongemakkelijk en leeg. Mijn gezicht was bleek en kleurloos. Ik zweette als een otter en bloedde als een rund. En om in de dierentermen te blijven, ik voelde me als een plat gereden vogel ingewikkeld in een netbroekje met daarin een veel te groot kraamverband. Confronterend vond ik dat! Want hoe vol vertrouwen en kracht ik dit avontuur ook begon, na de bevalling stortte dat voor heel even helemaal in.
Als de dag van gister herinner ik het moment dat ik op het ziekenhuistoilet zat dat naast onze kamer gelegen was. Ik was ontzettend duizelig, had enorme hoofdpijn, bloeduitstortingen in mijn gezicht van het persen. Het stapeltje kraamverbanden op het kastje naast het toilet staarde mij vol wanhoop aan. Het bloeden had ik flink onderschat en vond ik dan ook heel naar. Ik voelde me op en top patiënt. Een kleine impressie van mijn ervaring kort na de bevalling, en dan heb ik het nog niet gehad over de hechtingen en de aambeien die je er gewoon gratis bij krijgt.
Eenmaal na wat dagen kraamtijd bedaarde ik. Ik krabbelde weer wat op, was intens verliefd op onze dochteer én op haar vader. Ook het veranderen van mijn lichaam toen – wat heel rap ging – kon ik steeds beter handelen. Achteraf waren die uren in het ziekenhuis het heftigste. Vermoedelijk door de enorme vermoeidheid. Dan zie je namelijk niet alles in perspectief.
Nu ik dit typ zijn we al een ruim jaar verder. De bevalling vergeet ik nooit meer. De pijn kan ik nog voor me halen maar de scherpe randen zijn er af. Deze ervaring heb ik een plekje gegeven en ik vond dit oprecht de mooiste ooit. Het moment dat er eindelijk een warm en levend mini lichaampje uit je komt is werkelijk onbeschrijfelijk. Heel soms word ik terug gefloten. Dwingt mijn hoofd me om weer na te denken over te bevalling. Om deze ervaring te herbeleven. Soms met tranen en soms zonder. Soms zonder lach en soms met. En ik ben oprecht als ik zeg: ‘ik zou het zo weer over doen’.
Bedankt voor het lezen! Liefs, Eef.