De kinderwens is er bij mij al sinds ik weet dat ik een meisje ben, en dat ik kon begrijpen dat meisjes de wezens op aarde zijn die een kindje kunnen baren. Immers is het voor een man knap lastig om deze taak te volbrengen. De kinderwens was er dus al heel vroeg! Nooit op de voorgrond. Daar moet je aan toe zijn, vind ik. Wel was ik er over uit dat als het zo mocht zijn ik niet een al te oude moeder wilde zijn. Ik had geen enorme drive om een carrière na te jagen of om eerst doelen en dromen waar te maken. Een kindje krijgen, dat was een droom van mij.
Een hele tijd had ik nodig om uit te vinden wie ik was. Wat ik wilde en waar ik voor stond. Wat voor persoon wil ik zijn en aan welke mensen wil ik mezelf vooral niet refereren. Dit was een hele zoektocht en deze is nog steeds niet volbracht. Ik ben er namelijk van overtuigd dat je nooit klaar bent met je zelf ontwikkelen en leren kennen. Elke fase in je leven veranderd je weer als persoon en ook bij elke leeftijd komen nieuwe valkuilen om te hoek kijken.
Liefde op het eerste bericht.
En daar was mijn lieve Riny. Ik geloofde nooit in liefde op het eerste gezicht maar toen wij elkaar voor het eerst spraken was daar een klik die we beide nog niet eerder hebben ervaren. We kennen elkaar via internet – echt iets van nu – maar ondanks dat had ik niet echt de verwachting dat daar iets ‘echts’ uit zou ontstaan. Maar het tegendeel werd bewezen, we werden verliefd. En echt ook! Ook dit hadden we nog nooit zo mee gemaakt. Bizar wel vond ik.
Riny deelde mijn kinderwens. Niet in de hevigheid zoals ik dat ervaarde maar de wens was er wel. ‘Een mini Riny’ grapte we dan. Ondanks dat we wat hobbels tegen kwamen (en komen) in en om onze relatie had hij wel een karakter en een hart waar ik erg blij en gelukkig van werd. Wat ik vond passen bij dat van mij en daarom kon ik ons als ouders voor me zien. Als ik met iemand kinderen wilde dan was hij dat. Het voelde alsof het zo hoorde. Met niemand anders zag ik dit proces voor me.
Alles wat ik wilde maar toch klopte het niet.
Het was september 2019. Na een drukke tijd waarin we van ons eerste samen gekochte huis, ons thuis probeerde te maken, kwam er weer wat meer rust. We probeerde te genieten van het huis en ons leven samen. Toch voelden we ons beide nog niet op ons gemak. Wennen aan je huis kan even duren en ook het samenwonen hier was een omschakeling. Doordat we altijd veel praatten samen heeft dit nooit voor hele nare situaties geleid maar makkelijk is anders. Ik merkte bij mij zelf op dat ik onrustig, onzeker en gefrustreerd was en het leven ook niet helder voor ogen zag. Het doel was ik kwijt. Ik had een leuke vriend, zeker. Ik had een mooi huis, ook dat. Maar toch… Het voelde niet af.
In de periode dat het in mijn leven een rommeltje was, een aantal jaar geleden, heb ik een traject gevolgd bij een psycholoog. De stap daarheen was niet gemakkelijk maar ik ben nog elke dag blij dat ik dit wel gedaan heb. Het heeft mij namelijk inzichten gegeven die ik mijn hele leven lang alleen maar kan koesteren. Ik heb daar onder andere geleerd om stil te staan bij het moment. Ga eens na wat er speelt, hoe voel je je en wat gebeurd er in je hoofd en met je lichaam. Zo ook in deze situatie. Ik heb er uren over nagedacht, gelezen en gepraat. Het ordenen van mijn gedachte zorgde voor rust maar ook voor irritatie. Waarom kon het nou niet even zonder gedoe en gewoon normaal. Maar ja, wat is normaal?
Uren heb ik nagedacht, gelezen en gepraat. Ordenen zorgde voor rust.
Op een gegeven moment was ik er uit. Eén van de dingen was mijn werk. Ik zat in mijn werk niet op mijn plek. Ik was goed geworden in wat ik deed maar of ik er nog voldoening uit haalde? Niet echt. Sterker nog, het zorgde juist voor frustraties. Maar als je eenmaal een huis hebt gekocht, de bijbehorende vaste lasten er voor niets bij krijgt, en je dus moet voldoen aan verwachtingen, zeg je niet zomaar je baan op om eens te gaan onderzoeken wat je dan wel wilt. Baan opzeggen was dus geen optie. Er naar toe werken dat dit moment er ooit kwam was er zeker wel eentje.
Nog een ander ding was de kinderwens. Een onderwerp wat onlosmakelijk verbonden was met mijn toekomst. Wanneer begin je aan zo iets? Ik heb altijd gevonden dat je daar echt klaar voor moet zijn. Kinderen krijgen is iets serieus en niet iets wat je zomaar doet omdat het hoort, van je verwacht wordt of omdat je iets te doen wilt hebben. Wij namen dit dan ook erg serieus en wilde daar zo goed mogelijk klaar voor zijn. Praktisch maar ook emotioneel.
Beginnende babykriebels
Maar was dit dan het moment? Nee dat dan toch weer niet. We waren net van de ergste verbouwingsdrukte af en probeerde ons te settelen. Dan begin je niet ‘even’ aan kinderen. Wel kwam de drive om een gezinnetje te gaan vormen steeds dichterbij. Het kriebelde soms als ik moeders met baby’s zag en aangezien we een gezinswoning hadden gekocht was er ruimte genoeg. Dat we allebei een kinderwens hadden wisten we al vrij snel van elkaar. Het was voor mij ook een vereiste voor het beginnen aan een relatie. Ik wist namelijk toch al van te voren dat dit een probleem zou worden als de man in kwestie deze behoefte niet had.
Toen ik eenmaal helder had wat me dwars zat hebben we de knoop doorgehakt. We gingen serieus nadenken over een kindje. Echt plannen is lastig maar een keer bepalen wanneer je ‘echt begint’ is natuurlijk wel in te plannen. Ik vond het erg spannend allemaal. Had mezelf al vaak voorgesteld hoe het zou zijn een leven met een kindje maar eenmaal echt er aan beginnen veranderd de zaak toch wat. Dat ik ooit zelf moeder zou worden veroorzaakte kriebels in mijn buik. Ergens vond ik het eng maar ik keek er ook heel erg naar uit. Soooo let’s go!
Hier lees je meer over hoe ons proces verder verliep en van kinderwens uitgroeide naar zwangerschap.