Een bevalling volgens het boekje

Waar ik eerst nog heel even dacht dat het wel meeviel bleek de kracht toch steeds meer toe te nemen. De weeën werden alsmaar intenser. Inmiddels 40+3 weken zwanger en ik was er zó klaar voor. Al dagen keek ik uit naar dit moment. Zó benieuwd was ik naar wie er in mijn buik woonde. Ook kon ik niet wachten om weer verlost te worden van mijn buik. Ik hield er van maar was ook klaar om afscheid te nemen. Alles werd immers steeds zwaarder. Activiteiten met Noï ondernemen werd steeds lastiger, en miste ik ook wel enorm. De laatste weken vermaakten we ons vooral in en rond het huis. Soms voelde het wel eens eindeloos maar dat ik uiteindelijk een bevalling volgens het boekje zou krijgen had ik alleen maar durven dromen.

Op woensdagmorgen 8 juni tijdens de controle ben ik gestript. Erg aangenaam was het niet, maar de behoefte om te gaan bevallen was sterker. Al vanaf het weekend daarvoor rommelde er van alles in mijn buik en dat werd niet minder na deze controle. De hele dag pakte ik mijn rust, hobbelde ik met mijn beval-bal door het huis en probeerde ik te genieten van mijn babybuik. Nog heel even voor mij alleen. Nog even ons kereltje in zijn veilige en vertrouwde omgeving.

Donderdagochtend startte de dag niet echt anders. Noï had deze dag vooral behoefte aan samen zijn dus deden we dat ook. Samen liepen we nog een rondje buiten, plukten we bloemetjes en speelden we met haar speelgoed. Ik rommelden nog wat in huis, deed in de middag een middagdutje met haar mee en zorgde eind van de dag dat de tafel alvast gedekt werd. Af en toe werd ik vergezelt door een wee maar echt spannend was dit nog niet. Het was al dagen op en af met gerommel dus ik sloeg hier niet gelijk op aan. Rond een uur of vijf begon ik toch wel serieuze activiteit in mijn lijf op te merken. Ik moest zelfs af en toe wat mee puffen. Zou het dan toch?

Tijd voor een belletje

Al macaroni etend pufte ik steeds vaker een wee weg. Noï keek mij af en toe met een schuin oog aan en Riny had inmiddels wel in de gaten dat er iets gaande was. Ik probeerde mijn bord leeg te krijgen want ik wist door mijn eerdere ervaring dat een bevalling lang kon duren en dus de nodige energie zou vragen. Echter bleek het leeg eten van mijn bord een onmogelijke opgave want de weeën werden alsmaar sterker. Uiteindelijk besloot ik om rond de klok van 17:45 uur de verloskundige te bellen. Het volgende telefoontje ging direct richting opa en oma want als dit door zou zetten was het wel handig dat Noï daar sliep.

Noï werd na een kwartiertje al opgehaald. Daar had ik het achteraf toch wel moeilijk mee. Ze begreep totaal niet waarom mama steeds al puffend op het aanrecht leunde en ook stonden opa en oma ineens in de kamer. Gelukkig vond ze het heel leuk om te logeren en ging dit al zonder problemen. Doordat Noï de deur uit was kreeg ik meer rust. Ik kon mezelf volledig focussen op de weeën. Geen lawaai of andere stoorzenders. Zo’n drie kwartier na mijn belletje stapte de verloskundige binnen. We bespraken de stand van zaken en ook checkte ze mijn ontsluiting. De dag daarvoor had ik 1,5 cm en nu zat ik op een ruime 2 cm. We gingen vooruit!

Steeds intenser

Omdat ik nog maar op die twee centimeter zat, en er een dienstwissel zou zijn om 20:00 uur besloten we dat ik rond negen uur zou bellen om te bespreken hoe het zou gaan. De verloskundige verliet ons huis en ik merkte in de tijd daarna dat de weeën steeds intenser werden. Rond acht uur besloten Riny en ik dat we toch alvast maar een belletje moesten doen want dit leek ineens een stuk sneller te gaan.

De bevalling van Noï duurde een heel stuk langer. Via deze link kun je dat verhaal lezen mocht je dat willen. Omdat ik tijdens die bevalling op zes centimeter bleef steken moest ik naar het ziekenhuis. Ik merkte tijdens de bevalling van Oos dat ik weer gevoelens van toen ervaarde. Stiekem was ik best bang dat de ontsluiting niet zou vorderen, ook al had ik wel het gevoel dat dit zo was. Tussen het puffen door besprak ik dit met Riny omdat ik wilde voorkomen dat ik teveel afgeleid zou worden door deze gedachten als ik ze voor mezelf zou houden.

Check twee

De verloskundige kwam rond half negen binnen. We kletsen wat, namen nogmaals mijn bevalplan door en ze vroeg wat mijn wensen waren. Ze legde het verloop volledig in mijn handen en gaf mij het vertrouwen dat deze bevalling anders zou verlopen. Ik besloot dat ik graag wilde weten hoever ik was. Het gaf mij een fijn gevoel om de feiten te kennen en niet alleen maar te vertrouwen op mijn lichaam. Dit dus vanwege mijn eerdere ervaring.

Ze luisterde eerst naar het hartje van de baby. Die klonk gelukkig goed, zowel tijdens als tussen de weeën. Vervolgens werd de ontsluiting gecontroleerd en ik bleek op vier centimeter te zitten. Twee cm erbij in nog geen twee uur tijd. Dat gaf hoop! Na de check nestelde ik mezelf weer beneden op mijn bal. Ik wipte wat heen en weer en pufte de steeds intenser wordende weeën weg. Tussendoor bleef ik drinken en naar het toilet gaan. Ik had nog altijd het gevoel volledig de controle te hebben. Dit gaf me hoop en zoveel kracht.

Weer zo’n twee uur verder waren de weeën flink heftig. Ze kwamen sneller, deden meer pijn en ook werd ik alsmaar minder comfortabel in mijn lijf. Ik voelde dat de baby zakte. Nogmaals besloot ik dat ik de stand van zaken wilde weten. De verloskundige gaf aan dat ze zag dat de weeën goed aanwezig waren en vermoedde dat het voorspoedig ging. Ze gaf me nadrukkelijk de keuze, maar ik besloot toch het te willen weten.

Check drie

De trap op lopen was ook lang zo relaxed niet meer. De weeën waren nu echt gemeen en het kostte me een hoop moeite ze goed en rustig weg te puffen. Ook deze keer werd er eerst naar het hartje geluisterd. Deze klonk nog steeds mooi en regelmatig. Het gaf mij een enorme boost, omdat Noï haar hartslag in deze fase steeds dipte tijdens een wee. Deze keer verliep echt anders waardoor ik ook echt begon te geloven dat dit goed zou komen.

De ontsluiting werd vervolgens gecheckt en deze was al zeven á acht cm. Ik was ineens een stuk opgeschoten wat de intensiteit van de weeën verklaarde. Yes, ik kan dit! Zoals eerder besloten bleven we boven. Ik weer op de bal, Riny dicht in de buurt. De verloskundige belde de kraamzorg en begon met het uitstallen van haar spullen. Het voelde ineens allemaal zo echt. Dit stadium bereikte ik met Noï ook, maar toen verliep de laatste fase heel anders.

De eindstreep

De kraamzorg arriveerde, maar ik had dat nauwelijks meer in de gaten. De weeën waren heftig en ik voelde steeds meer de behoefte om te persen. Omdat ik nog geen volledige ontsluiting had mocht ik dat natuurlijk niet. De verloskundige gaf aan dat ik op de piek van de wee een beetje mee mocht drukken om het zo beter vol te kunnen houden. Even gaf dit wat ruimte maar al snel merkte ik nog meer druk naar onder.

Tegen mijn verwachting in wilde ik nogmaals weten of ik qua ontsluiting op geschoten was. De verloskundige stemde mee in want ze zag mijn ongemak. Ze stelde voor om de vliezen te breken. Eigenlijk had ik besloten dit niet te willen maar ze stelde mij gerust en legde uit dat het in deze fase van de bevalling juist bevorderlijk kan zijn. De vliezen waren zo sterk dat ze vermoedelijk de ontsluiting tegen hielden.

Ondertussen was de kamer omgetoverd en kwam de baarkruk tevoorschijn. Deze werd klaargezet en de bal werd ingeruild voor het echte werk. Die overgang vond ik even lastig omdat ik tijdens de wee op de bal kon bewegen en nu kon ik niets anders dan voelen, ondergaan en puffen.

De druk was ondertussen niet meer te houden. Ik voelde dat er iets kwam. Ik kreeg groen licht om mee te persen.
De eerste paar keer gebeurde er niet veel. Ik voelde wel degelijk persdrang maar ergens klopte het niet. De verloskundige wilde tijdens een wee meevoelen om zo te kunnen constateren wat er daar binnen gebeurde. De baby lag er gelukkig nog altijd goed voor maar een klein randje baarmoedermond was wat de baby tegenhield. Tijdens een wee gaf ze tegendruk. Ik voelde direct dat nu de echte persfase begonnen was. Ik gaf me volledig over aan het gevoel. Alle kracht in mijn lijf ging naar dat ene punt en voor ik het wist was zijn hoofdje zo goed als geboren. In die zelfde wee zette ik alles op alles en perste ik met mijn laatste beetje adem onze baby op de wereld.

Hem zelf aanpakken was een wens, en gelukkig kon die doorgaan. Ik had de baby onder zijn armpjes vast terwijl de verloskundige nog even snel de navelstreng van rond zijn hoofdje haalde. Onze baby. Ik had hem in mijn armen! Enkele seconde later begon er een klein gehuil. Na wat grote halen kalmeerde hij en ik drukte hem stevig tegen mijn borst. Wat een waanzinnig gevoel was dit. Zo mooi, zo af en zo van ons. Baby Oos was op de wereld en de eerste indrukken waren goed. Hij ademde stevig, had een mooi kleurtje en deed zelfs al even zijn oogjes open. Wat een plaatje! Wat een wonder!

Fase vier

Vrijwel direct wilde ik van de baarkruk af. Ik had een houten kont van het persen en wilde graag even ontspannen in bed. Oos verhuisde mee en werd ingewikkeld in celstofmatjes. Daar lagen we. Papa en mama met dichtbij ons, onze tweede baby. Ik voelde me rijk, verliefd en opgelucht tegelijk. Het was ons thuis gelukt! Wat een ervaring.

Oos is uiteindelijk om 00:43 op de wereld gekomen. Zo’n zes uur na de start van de actieve ontsluitingsfase. Nadat we wat waren bijgekomen werden er wat checks gedaan. Ik voelde me ondanks de vermoeidheid goed. Oos deed het ook nog altijd super. We lagen daarom lekker even in bed zonder dat er van alles moest. Zo klein als hij was, zo duidelijk kon hij de weg naar mijn borst vinden. Ook dat leek vanzelf te gaan. Zo mooi!

Halve lotus

Wat ook wens van mij was, was om de placenta zelf geboren te laten worden zonder hulp, en ook wilde ik graag een halve lotus bevalling.. Dat betekend dat de placenta eerst geboren word en de navelstreng uitgeklopt moet zijn voor dat deze van Oos los gehaald word. Gelukkig kwam de placenta goed los en werd deze geheel intact geboren Nu was Oos officieel los van mij. Ik moest even slikken bij die gedachte.

Na dit heugelijke feit was ik aan de beurt. Zowel ik als de verloskundige wilde de schade van onder weten. Aan de bevalling van Noï hield ik een knip en daarmee een flinke rij hechtingen over. Ik hoopte nu heel erg dat ik niet weer zo’n rij zou krijgen. Gelukkig bleef het bij een klein scheurtje direct naast het litteken van de knip. Ik was hier van te voren al op geattendeerd dus ik had me op een mogelijke scheur ingesteld. Met vijf hechtingen en een flinke zwelling kwam ik er vanaf. Ondanks dat het hechten niet fijn was, was ik behoorlijk opgelucht. Die zwelling zou wel weer over gaan en die paar hechtingen kon ik wel hebben.

De placenta zat nog altijd aan Oos vast. Ik wilde hier graag een foto van en onze verloskundige nam hier helemaal de tijd voor. De placenta werd goed nagekeken, er werden foto’s gemaakt en vervolgens mocht Riny onze zoon aankleden. Beetje bij beetje verdwenen de overblijfselen van de bevalling

Volgens het boekje

Nadat de rust in mijn lijf terugkeerde voelde ik vooral veel opluchting. Ik vond het zo’n magisch gevoel dat Oos thuis geboren was. Vlakbij ons fijne bed. Na de bevalling kon ik lekker even douchen in onze eigen badkamer terwijl Oosje in zijn bedje lag. Man man man, ik was weer zo trots!

Ik had van te voren, zoals eerder genoemd, een bevalplan/geboortewensenlijstje opgeschreven. Niet met de intentie dat dit uit zou komen, maar meer omdat ik wilde beschrijven wat ik vooral niet wilde of waarvan ik wilde dat daar meer aandacht voor was. Uiteindelijk is zo ongeveer het hele lijstje werkelijkheid geworden. Ik beviel thuis, zonder pijnbestrijding, de placenta kreeg de tijd, ik heb foto’s en ik voelde totale rust en geduld. Echt een bevalling volgens het boekje. Na twee verschillende ervaringen kan ik wel zeggen dat ik nu weet wat bevallen is. En ondanks dat het keihard werken is, de pijn tot maximaal gaat, zijn dit oprecht de twee mooiste gebeurtenissen uit mijn hele leven!

Bedankt voor het lezen! Liefs Eef