Eerder schreef ik het al in mijn bevallingsverhaal. Op 9 oktober werd ik voor het eerst moeder. Een diep gewortelde wens werd werkelijkheid. Hiermee begon ook mijn eerste kwartaal als mama van een prachtige dochter. Ze was zo mooi en lief. Ondanks de intense bevalling en daardoor de enorme vermoeidheid kon ik alleen maar gloeien van trots. Ons meisje had ons ouders gemaakt. We voelden direct een onwijze verantwoordelijkheid voor haar, maar ook voor ons zelf en elkaar. De onderstaande tekst typte ik in de loop en aan het einde van kwartaal 3.
Eenmaal thuis met papa en baby kon het avontuur echt beginnen. Ik was ontzettend moe van de bevalling en ik heb de eerste 3 dagen alleen maar in bed gelegen. Dit ook op advies van de kraamverzorgster maar ik kon ook oprecht niets anders. De eerste keer thuis douchen herinner ik me nog zo goed. In het ziekenhuis had ik wel snel gedoucht maar echt fijn was dat niet. De eerste dag thuis kon ik het niet opbrengen om zelf de douchen. Ik was duizelig, moe en wilde alleen maar liggen.
Inhoudsopgave
Te moe om een woord uit te brengen.
Op dag 2 moest het er maar eens van komen. Noï werd in de gaten gehouden door de kraamhulp en Riny bleef bij mij. Dat gaf me wel een prettig gevoel en het douchen deed me goed. Doordat ik zo moe was vond ik de eerste nachten heel heftig. Voor een baby zorgen als je zelf nauwelijks een woord uit kunt brengen is gewoon niet ideaal. Riny hielp waar hij kon maar ook hij was enorm moe. We waren tijdens de bevallig zo’n 26 uur wakker geweest en thuis kregen we niet de kans om dit ‘even’ bij te slapen.
Gelukkig ging dit in de loop van de kraamweek steeds makkelijker. Dag 7 van de kraamzorg was tevens de laatste dag. We zouden voor 1 dag een wissel hebben gehad en dit zagen we allebei niet zitten. Omdat het zo goed ging met Noï, ik redelijk herstelde en Riny nog een week vrij was besloten we in goed overleg dat die laatste dag maar moest komen te vervallen.
Wat ik het meest heftige vond aan de eerste maand was dat ik enorm emotioneel was. De kraamtranen bleven komen en ik kon overal om huilen. Riny steunde mij waar hij kon maar ik wist ergens ook wel dat dit een fase was. Ik ben een emotioneel persoon en toen was ik op dat gebied de uitvergrote versie van mezelf. Na de eerste maand vol emoties maar wel met een baby’tje wat best goed sliep krabbelde ik weer wat op. Riny had 2 weken vrij gehad maar had ook nog wat vrije dagen in de periode daarna. Dat brak voor mij ook de week en zo konden we allebei onze weg vinden in het nieuwe leven als ouders. Riny als werkende papa en ik als thuisblijvende moeder.
Voorbeeldig kindje.
Noï deed het vanaf minuut 1 erg goed. Ze dronk goed, groeide als kool en was tussen de krampjes door een hele tevreden baby. Huilen deed ze alleen als er echt iets was. Ze vond bij ons zijn heel fijn maar kon ook al vrij snel goed in haar bedje slapen. Zo konden wij gelukkig ook wat bijkomen die eerste tijd. Het mama zijn voelde gelijk heel natuurlijk maar toch is deze rol ook echt wennen.
Na die eerste maand stabiliseerde de hectiek iets. De eerste rollercoaster was voorbij. Waar Riny er langzaam aan begon te wennen dat hij na een gebroken nacht weer de werkvloer op moest probeerde ik thuis mijn draai te vinden. Vooral de eerste 2 maanden was ik bijna continue met Noï bezig. Als dit even niet het geval was dan pakte ik een rust momentje. Ik probeerde wat te dutten op de bank of ik lag even op bed.
Lastig vond ik het wel want ik had het gevoel dat ik constant aan moest staan voor haar. Ik moest nog zo wennen aan haar geluiden en aanwezigheid. Gelukkig werd dit steeds makkelijker en kon ik er elke keer wat beter mee omgaan. De eerste 3 maanden heb ik echt gebruikt om op krachten te komen, om Noï te leren kennen en om mezelf mentaal weer wat op de rit te krijgen. Ik vond en vind de impact van het krijgen van een baby best heftig.
Liefde liefde en nog eens liefde.
Tussen het herstellen door genoot ik ook enorm. Noï is zo’n lief meisje en we kregen een steeds hechtere band. Steeds vaker reageerde ze op mijn stem of aanwezigheid en we zagen haar van een klein roze garnaaltje opgroeien tot een sterke baby met heel wat praatjes in zich. Ik vond de badderochtendjes heerlijk en ook genood ik heel erg van de voedingsmomenten met haar. We plakte daar altijd een knuffelsessie aan vast en mijn moederhart ontplofte dan van liefde. Dit is precies wat ik me altijd heb proberen voor te stellen.
Op de momenten dat er een sprong naderde konden we dat gelijk merken aan haar. Ze werd onrustiger, sliep en dronk slechter en ook wilde ze een stuk meer aandacht. Op deze momenten heb ik wel eens met mijn handen in mijn haar gezeten omdat ik dan niet goed wist wat te doen. Noï laat het duidelijk merken als ze uit haar doen is en ik werd daar zelf ook onrustig van. Riny probeerde dan ook een stapje harder te lopen door ‘s nachts te helpen met een schone luier of om Noï meer bij zich te pakken. Dat was soms de enigste oplossing.
Het mooiste wat me ooit is overkomen.
Inmiddels zijn we de 3 maanden gepasseerd. Soms kan ik me niet voorstellen dat Noï een kleine meisje van 3230 gram is geweest. Het is al een hele dame aan het worden met een duidelijk eigen willetje en een heerlijke dosis energie. Ik kan nu zeggen dat het moeder zijn op mijn lijf geschreven is, ook al vind het moederschap pittig, dit is verreweg het mooiste dat ik ooit heb meegemaakt. De tijd vliegt en ik probeer met volle teugen te genieten van ons meisje.
Naar de toekomst kijk ik enorm uit maar ik zou liegen als ik zeg dat ik geen buikpijn krijg bij het zien van haar eerste foto’s. Het liefst zou ik haar in een doosje doen en heel diep in mijn broekzak bewaren. Zodat ik voor altijd even kan kijken naar ons kleine babymeisje. Maar stiekem moet ik nu al lachen als ik me probeer voor te stellen dat ze misschien de zelfde kleine kinderstreken gaat uithalen als haar moeder. Het eerste kwartaal zit er alweer op. Zin hebben we in wat er komen gaat. Kom maar op toekomst, wij zijn er klaar voor!