Outfits bedenken was nooit één van mijn sterkste kanten. Ik had altijd moeite met ‘wat er in de mode was’ en als ik dan een trend te pakken had bleek deze al weer uit te zijn. Sommige hebben dat gewoon. Worden er mee geboren of mee groot gebracht. Nou is het niet zo dat ik voor schut liep hoor. Of dat ik zomerkleding droeg in de winter, of andersom. Ik kon alleen niet goed zelf bedenken welke outfit míj nou stond. Je comfortabel in je lichaam voelen zit hem lang niet alleen maar in kleding, vooral ook tussen je oren. Daarom dit artikel ‘houden van je zelf en je lichaam’, omdat onzeker zijn over jezelf verrekte lastig is. En omdat ik vind dat er meer écht naar gekeken moet worden.
Al eerder schreef ik een blog over een grote onzekerheid van mij. De blog heet ‘onzeker over mijn tieten’ en als je hier klikt kom je op automatisch op de pagina. Dat mijn borsten me in de weg zaten, en niet vanwege de grote, vond ik lastig. Dit was alleen niet het enige dat ik lastig vond. Zoals ik al schreef in dat artikel ben ik lang een plank geweest. Was er 0 vet of een ronding te bekennen. Het maakte me onzeker. Ik zat daardoor lang niet altijd lekker in mijn vel. Vond kleding niet altijd mooi staan en ik wist daardoor ook simpel weg niet wat bij mij paste. Deze onzekerheid moedigde me een lange tijd niet aan om hier iets mee te doen.
Inhoudsopgave
Mijn lijf, mijn stijl
Als ik foto’s van mezelf terug zie van toen ik een tiener was, zie ik een leuk meisje, maar ook een onzeker meisje. Ik veranderde van outfits. Per dag maar vooral per stijl. De ene keer dacht ik dat ik jurkjes met bloemen leuk vond en de andere keer droeg ik toch liever grote zwarte T-shirt met een rode broek. Lekker uiteenlopend en vooral lekker lastig. Niet alleen de kleur van mijn kleding veranderde, ook de kleur van mijn haar. Van alles heb ik gehad, rood, paarsachtig, donker bruin, heel blond of alleen plukjes, van alles dus.
De onzekerheid die ik voelde, voelde ik in bepaalde fases. Zodra ik ergens ‘gesetteld’ was, bijvoorbeeld op school, ging het goed. Dan voelde ik me comfortabel in dat plekje van mijn omgeving. Als dat weer veranderde, kwam ook die onzekerheid weer om de hoek. Ik was altijd al ontzettend gevoelig voor andere invloeden. Voor gedrag van anderen, geluiden, omgevingen, trends, etc.
Toen ik een jaar of 16 werd, leek het wat makkelijker te worden. Ik had de lastigste tiener- en puberteitsjaren achter de rug en ik groeide langzaamaan naar een jongvolwassene, vervolgens werd ik volwassen, en nu ben ik een moeder met een gezin. Nog altijd voel ik me met vlagen onzeker. Wat kan ik het beste aan doen? In welke kleding voel ik me écht op mijn gemak? Steeds vaker probeer ik me niet te laten leiden door anderen invloeden maar echt te kijken naar wat ik wil.
Zoektocht naar jezelf
Sinds ik zwanger ben geweest en ben bevallen is dat niet altijd makkelijker geworden. Mijn hoofd stond op zijn kop en ik voelde een ontzettende tweestrijd. Ik ben namelijk ook wel een stuk zekerder van mezelf geworden. Ik voel dat ik een goede moeder ben. Noï oogt gelukkig én ziet er goed uit. Zowel haar kleding als haar uiterlijk. Deze invloeden geven me extra zelfvertrouwen. Het kindje in immers inmiddels het belangrijkste in ons leven geworden. Maar mezelf vergeten, dat is iets waar ik voor wilde waken!
Dat het toch gebeurde was geen verrassing, maar wel vervelend. Als kersverse moeder liep ik keihard tegen mezelf aan. Mijn zelfbeeld was veranderd. En dat niet alleen, ook mijn lichaam leek niet meer op wat het was. Na de eerste maanden overleven voelde ik me weer steeds sterker worden. Thuis ontstond een ritme en er kwam wat meer tijd voor mezelf. Tevens hét moment waarop ik erg had gehoopt.
Vaak kijk ik foto’s terug van deze begin tijd. Van hoe klein en mooi Noï was. Even zo’n wegsmelt momentje. Tussen deze foto’s staan ook foto’s van mezelf. Als ik mezelf dan zie, zie ik een vermoeide moeder die nauwelijks tijd aan zichzelf besteedde. Ik had simpel weg de puf niet. Wist niet hoe ik het moest doen, welke kleding ik fijn vond, of ik me wilde opmaken of niet en mijn haar was al helemaal niet belangrijk.
Schop onder de kont
Na die eerste maanden dus, merkte ik verandering. Ik was er klaar mee om ingekakt in de bank te zitten. Dat we een baby hebben is 1, dat we daardoor moe zijn is 2 maar dat ik mezelf daar naar moest gaan gedragen mocht geen 3e worden. Uiteraard kost het energie, ben je moe en voel je je soms meer dan ellendig van tijd tot tijd. Inmiddels weet ik ook dat je met een slachtofferhouding niet verder komt. Pak je kont op en doe er iets aan!
Die kont pakte ik dus op. Kocht een leuke workout-outfit en ging 3 keer per week een work-out doen thuis. Geen smoesjes als het slecht weer is, binnen kan dat altijd! De baby parkeer ik dan in de box of ze tijgert vrolijk om mij heen. Na het work-outen of zodra ik uit bed kom fatsoeneer ik mezelf gelijk. Trek leuke kleding aan waar ik me vooral heel fijn in voel. Zorg dat mijn haar leuk zit en smeer wat make-up op m’n toet. Waar ik eerder soms ontkende tegenover mezelf dat ik dit nodig had, voel ik nu dat deze stappen er voor zorgen dat ik me beter voel. En ja dat is zeker met make-up, dat is met leuke kleding, dat is met een leuk kapsel, dat komt door de kappersafspraakjes en ook door de me-time momenten.
Je uiterlijk is je innerlijk
Het is niet zo dat ik mezelf niet mooi vind of misschien zelfs lelijk. Helemaal niet zelfs. Ik voel me alleen net wat fijner als ik wat aan mezelf doe. En dan bedoel ik dus meer dan een paar keer per week douchen. Echt even de moeite nemen om er leuk uit te zien. Vooral leuk zoals ik dat leuk vind. Zoals ik vind dat het past en zoals ik mezelf in mijn ‘zelfbeeld’ wil plaatsen. De tijd die ik besteed aan dit ochtendritueel is een kwartier per dag. Wat is nou een kwartier? Dat is toch niets op een hele dag!
Naast het uiterlijke verhaal zit zelfliefde, en een goed zelfbeeld, vooral van binnen. Ook daar ligt de focus nu meer op. Wat maakt mij gelukkig of waar heb ik vooral last van? Voel ik me wel happy in de huidige situatie of kan het ook anders? Wat vind ík nou echt en leef ik naar mijn eigen verlangens? Zelfliefde is een heel belangrijk onderwerp als je het mij vraagt! Misschien nog wel belangrijker dan een mooie outfit. Maar eerlijk is eerlijk, een outfit is sneller gefixt dan een gezond hoofd.
Voor een gezond hoofd moet je echt werken en dat is in mijn ogen vaak de reden dat mensen het uit de weg gaan. Bang zijn voor de obstakels die ze tegen komen en bang zijn om hun echte ik te zien. Ze zitten te vastgeroest in hun gewoontes en gebruiken. Kunnen daar door de ingesleten schema’s niet meer goed uit komen. Hierdoor ontstaat vaak een boel negativiteit wat het nog moeilijker maakt. Het kan namelijk ook best comfortabel zijn om in je negatieve houding te blijven zitten.
Jezelf willen zien doet soms pijn
Uit eigen ervaring weet ik hoe pijnlijk dat kan zijn, dat je zelf tegen komen, maar vooral hoe helend het werkt! Hoe belangrijk het is dat je goed in je vel zit, dat je de zaken op een rijtje hebt en dat je de moeite neemt om tijd in jezelf te investeren. Tijd steken in een goede outfit, een goed kapsel, lekker en gezond eten, een gezond hoofd en een gelukkig leven. Het klinkt als allemaal idealen maar ook jij kunt dat! Ik kan het ook dus waarom jij niet? Als je maar wilt en als je maar jezelf eens vaker op nummer één zet.
Zodra je zelf beter in je vel zit, ben je voor anderen ook een aangenamer persoon. Mensen worden namelijk onrustig van andermans onzekerheid. We gaan posities innemen die we voor een ander moeten laten. We gaan onszelf houdingen aanmeten die niet bij ons passen. En ook zetten we onszelf op een andere plaats als waar we eigenlijk horen. In plaats van dat te doen, ga eens opzoek naar jezelf. Werk aan een beter zelfbeeld en vooral dus aan zelfvertrouwen.
Heb je daar hulp bij nodig van een diëtist of een psycholoog? Of misschien van een coach of een personal trainer? Doe dat dan! Erken dat er een probleem is en geef jezelf die schop onder je kont. Ik ben namelijk van mening dat de negatieve energie, het verdriet, de pijn en het ellendige gevoel vele male meer belastend is dan de reis naar jezelf. En nee, daarmee zeg ik niet dat dat makkelijk is. Dat je nooit hoeft te huilen of de draad kwijt gaat raken. Dat je je alleen gaat voelen, of dat misschien al wel doet. Ik zeg ook niet dat die reis vanzelf gaat of dat het je aan komt waaien. En ik suggereer al helemaal niet dat ik alles zo goed weet en jou situatie niet kan begrijpen.
Heling begint bij erkennen
Nogmaals, ik ken die reis en weet hoe lastig het is. Maar ik ken ook de keerzijde en ik weet dus ook hoeveel het mij, en misschien jou op kan leveren. Zelfliefde heet niet voor niets ‘zelf’ liefde. Het draait om jou. Jou geluk en zelfbeeld. Jou zelfverzekerdheid en zelfkennis. Geloof me als ik zeg dat dat niet begint bij het zorgen voor een ander. Dat je niet gelukkiger word door je te richten op anderen mensen of jezelf compleet weg te cijferen voor je gezin. Dat zijn kortstondige geluks-prikkels. Een manier om voor je probleem weg te lopen. Het is van korte duur en zodra de prikkel uitwerkt, ben je weer alleen. Alleen met jezelf en je diepgewortelde onzekerheid.
Erkennen dat er een probleem is, zo klein of zo groot, dat is waar het begint. Alleen dan stel je jezelf open, ben je tot reden vatbaar. Zodra je erkent dat er iets aan je rammelt, kun je het weer vast gaan maken. Soms doormiddel van een kleine aanpassing in je dagelijks leven. Soms door middel van een intensiever traject. Met geen één stap is iets mis. Behalve met de stap om het te laten hoe het is. Daar wordt jij niet beter van. Niet gelukkiger en niet minder onzeker. Houden van jezelf en je lichaam begint bij jou. En juist door tijd in je zélf te steken, wordt je de leukste versie van jezelf, en dat is meer dan alles waard!
Bedankt voor het lezen van – dit toch wel – lang geworden stuk. Mocht je aan de hand van dit artikel behoefte voelen om mij te contacten, wees vrij! Ik sta open voor gesprek en ben benieuwd hoe jij dit ervaren hebt.
Liefs, Eef.