Mijn bevallingsverhaal | deel 2

Deel 1 heb je waarschijnlijk gelezen als je hier bent aangekomen. In dit artikel lees je het vervolg van mijn bevallingsverhaal. Als je het eerdere artikel nog niet hebt gelezen klik dan hier.

De rit naar het ziekenhuis heb ik verre van bewust meegemaakt. Ik ken de weg uit mijn hoofd maar ik heb er toen niets van mee gekregen. Bij het ziekenhuis aangekomen werd ik in een rolstoel geholpen en kreeg ik een mondkapje voor. Ik begrijp de protocollen en de reden hiervan maar op dat moment kon ik dat ding wel vervloeken. Ik zat met al mijn kracht en energie de persdrang weg te puffen, en een mondkapje is dan niet perse gewenst. Riny kwam gelukkig ook snel achteraan en voor ik het wist lag ik in een ziekenhuisbed met mijn hand in de zijne. De verloskundige checkte nogmaals mijn ontsluiting en ik was even heel blij met de autorit. Ik had de 9 cm bereikt en de laatste cm werd weggedrukt tijdens een wee. Niet bepaald aangenaam maar dat kon me niks meer schelen. De baby moest eruit!

Over tot actie.

De gynaecoloog kwam binnen en vertelde wat we gingen doen. Doordat de hartslag van babymeisje steeds daalde, wat inmiddels ook op de ctg te zien was, werd de vacuümpomp ingezet. Aan deze bevalling moest gauw een einde komen dus zonder grover geschut ging ik er niet komen. Helaas kwam ik hierdoor niet onder een knip uit dus deze werd onder verdoving gezet. Daar heb ik overigens niets van gevoeld. Zowel van de verdoving niet als van de knip niet. De zuignap werd geplaatst en voor het eerst in vier uur tijd hoefde ik de persdrang niet meer weg te puffen. Ik gaf alles wat ik had. Drie keer kort achter elkaar en daar kwam haar hoofdje al!

Het hoofdje stond. De pomp werd afgekoppeld want deze had zijn werk gedaan. Gek genoeg bleef toen de persdrang weg. Ik was inmiddels vreselijk uitgeput en kon geen geluid meer uitbrengen. Ik merkte dat de seconde wegtikte. Er gebeurde alleen niets meer. Ik voelde geen druk in mijn lijf. Geen wee te bekennen. Om mij heen merkte ik ook wat onrustig geschuifel en de gynaecoloog probeerde te pijlen bij mij wat ik voelde. Nou, dat was dus niet veel meer. Ondertussen was het hoofdje van onze dochter zo goed als onderweg dus er was enige haast bij.

Daar was ons prachtige babymeisje.

Riny legde zijn hand om mijn schouder en zei, ‘nog even schat dan is ze er’. Het leek alsof hij daarmee iets losmaakte. Ik voelde een onmogelijke drang op komen wat over ging in een wee en met mijn laatste energie heb ik haar hoofdje en schoudertjes eruit geperst. De rest van haar mooie lijfje volgde vanzelf en het enigste wat ik voelde was ontlading. De druk was van de ketel, de pijn was weg! Riny barste in tranen uit en onze dochter werd al huilend op mijn borst gelegd. Daar was ze dan eindelijk! Onze mooie Noï was geboren. Zo mooi, zo roze en zo knap. Ik had nog nooit zó iets moois gezien.

Onze dochter werd op het eerste oog gecheckt en alles leek goed. Ze huilde met volle vaart en haar kleurtje was prima. We kregen een laag van dekens en doeken over ons heen en daar lagen we dan. Ons prille gezinnetje. Om de geboorte van de placenta te bevorderen kreeg ik een injectie. Ik moest een klein beetje druk zetten, maar veel moeite hoefde ik niet te doen. Nog net kon ik uit mijn mond krijgen dat ik deze wilde bekijken en zo geschiedde. Daar werd het huisje van onze dochter tentoongesteld. Zo bijzonder was dat om te zien. Ik viel van de ene verbazing in de ander.

Controles en reparaties.

De persfase was behoorlijk snel verlopen en daardoor is niet alles heel gebleven van onder. De reparatiefase was aangebroken en Noï lag nog altijd op mijn borst. Inmiddels gekalmeerd en tevreden ging ze opzoek naar mijn tepel. De verpleegkundige hielp haar een beetje maar ze hapte zelf gelijk aan en dronk haar eerste druppels moedermelk. Nog zo iets bijzonders!

Na goed een uur en inmiddels dicht gehecht, werd Noï gecontroleerd. Ze werd gewogen, gemeten en aangekleed. Daarna werd ze in een doek gewikkeld en bij papa gelegd. Mijn hart explodeerde van liefde voor deze twee. Ik werd daarna door de verpleegkundige onder de douche gezet zodat ik kon plassen en mezelf wat kon opfrissen. Ik was echt zo uitgeput dat ik bijna omver viel. Het plassen lukte niet erg omdat ik me slecht kon ontspannen. Met veel moeite lukte het een beetje en droogde ik mezelf weer af. De verpleegkundige hielp mij met kleding aan doen. Vervolgens werden de spullen bij elkaar gezocht, en we verplaatste onszelf onder begeleiding naar een andere kamer waar we tot rust konden komen.

Doodop maar zo gelukkig.

We lagen op onze nieuwe kamer. Het was 6 uur. Ik lag in een ziekenhuisbed met uitzicht op Noï. Ze lag in een ziekenhuiswiegje met een hoop dekens en kruiken. We konden nog een heel klein stukje van haar hoofdje zien. Riny lag naast mij op een omgebouwde bank met wat dekens en een kussen. We hadden van de verpleegkundige wat crackers en thee gekregen want honger hadden we ondertussen wel! Door de vermoeidheid kreeg ik bijna geen hap door m’n keel maar ik moest eten. Na wat hapjes belde we onze naasten om het mooie nieuws te vertellen. Weer wat tranen en snottebellen verder besloten we om even te gaan slapen. Noï sliep nog steeds in haar wiegje en bij ons ging ook het lampje uit.

Mijn vliezen waren thuis al gebroken maar doordat Noï wat had gepoept terwijl ze nog in mijn buik zat moesten we wat uurtjes blijven. Dit vonden we niet heel erg want we waren zo moe en overrompeld dat we het niet zagen zitten om gelijk naar huis te gaan. Rond 9 uur kregen we een ontbijtje. Terwijl wij aan het eten waren werd de temperatuur van Noï weer gecontroleerd. Deze was eerder wat aan de lage kant. Ook was ze wat misselijk en had ze last van haar hoofdje door de vacuümpomp. Daar kreeg ze een paracetamol voor. Haar temperatuur was nog steeds aan de lage kant dus werd de beslissing gemaakt om nog even te blijven. Zo konden wij nog even wat slapen en Noï lag nog lekker warm in haar wiegje.

Eindelijk naar huis.

Uiteindelijk zijn we om half 2 naar huis gegaan. De kraamzorg werd ingeschakeld en zij arriveerde rond 3 uur. Bij thuiskomst ben ik in bed gedoken samen met Noï. Riny heeft wat spullen opgeruimd en kwam later bij ons liggen tot de kraamhulp er was. Een nieuwe fase kon beginnen! Uitgeteld lagen we op bed. Noï al slapend in mijn armen en ik half slapend in die van Riny. Moe, voldaan, gelukkig en emotioneel vormden wij nu een echt gezinnetje. Een gezin gemaakt door de komst van onze dochter. Én wat voor eentje. Verreweg de mooiste van de wereld!