Week 39 is begonnen en ik begin het langzamerhand wat beu te raken. Een stemmetje in mij heeft een lange tijd geroepen dat ik dat niet mocht zeggen want ik was tenminste zwanger, dat is niet voor iedere dame weggelegd, dus niet zeuren. Die laatste weken ben ik het mezelf wel toe gaan staan. Deze zwangerschap was bijzonder en intens mooi. Ik had me dit van te voren nooit voor kunnen stellen. En toch was ik er nu wel klaar mee. Ik sliep al weken slecht, had geregeld een pest humeur en bovenal was ik zo nieuwsgierig naar onze dochter dat ik het haast niet aan kon. Wanneer kom je nou baby? Hoe zou mijn bevalling eruit gaan zien? Wanneer is dé dag? Hieronder lees je mijn bevallingsverhaal.
Inhoudsopgave
Opwekken of afwachten.
Tijdens mijn zwangerschap heb ik veel gelezen. Met name artikelen op internet. Van alles kwam er voorbij. Wanneer ik vragen had zocht ik het op. Een nieuwe kwaal arriveerde en ik dook weer in google. Soms werd ik wel eens moe van mezelf, maar toch heb ik hier wel veel van geleerd en aan gehad. Als ik echt ergens over twijfelde vroeg ik dit uiteraard aan een deskundige en niet aan google. Maar hé, google is toch wel verrekte handig zo nu en dan.
Zo las ik andere bevallingsverhalen en zocht ik ook op: ‘bevorderen bevalling’ en ‘zelf bevalling opwekken’. Na meerdere artikelen gelezen te hebben kwam ik tot de conclusie dat ik maar gewoon geduld moest hebben. Ik had immers geen zin in liters bitter lemon of hartstochtelijke seks partijen zo in mijn laatste fase. Ik kon dit lichaam immers zelf al bijna niet meer in bedwang houden. Hoewel ik wel erg van mijn buik(je) hield!
Bewegen vond ik wel een goede tip. Dit heb ik zo lang mogelijk proberen vol te houden omdat ik voelde aan mijn lijf dat ik het nodig had. Rusten was belangrijk maar een beetje beweging ook! De laatste rondjes wandelen begonnen steeds meer op waggelen te lijken, en ook de afstanden werden steeds minimaler.
Achteraf even het laatste rondje.
7 oktober 2020. We hadden ons avondeten naar binnen gepropt en besloten nog een rondje te wandelen. Het was prachtig weer en wat beweging kon geen kwaad. Eenmaal 20 stappen gezet te hebben viel het me op dat lopen nu toch echt niet meer fijn was. Ik had last van mijn bekken, rug en ook werd ik bij thuiskomst wat duizelig. Dit voelde anders dan anders en ik besloot dat het maar even gedaan moest zijn met de wandelingen. In huis kwam ik ook wel aan mijn beweging en die gevoelige bekken waren het me niet waard. Ik wist ook niet hoelang de zwangerschap zou duren, en om nou mijn energie in de laatste dagen over de balk te gooien zag ik niet zo zitten. Naar bed toe leek me de beste optie en zo geschiedde.
8 oktober 02:30. ‘Aiiijeeh wat is dit nou weer’, hoor ik mezelf hardop zeggen. Het was donderdagnacht en ik zat rechtop in bed. Auw auw, weer een steek. Het duurde even wat minuten maar toen bedacht ik me ineens, dit gevoel ken ik niet. Zou het zover zijn?? Ik besloot mijn badjas aan te doen en naar beneden te gaan. Slapen lukte niet meer en ik wilde Riny niet wakker maken. Die moest al vroeg weer naar zijn werk. Beneden heb ik een schaaltje vla gegeten en een warme kruik gemaakt. Ik moest proberen nog wat te gaan slapen want, als dit het begin was, dan kon het nog best wel eens even duren.
Het begin was er.
Na een uur draaien op de bank besloot ik terug naar boven te gaan. De pijnlijke scheuten kwamen vrij kort op elkaar en slapen lukte absoluut niet. Boven heb ik Riny wakker gemaakt. Ondertussen stond de klok op 4 uur en vond ik dat ik Riny inmiddels wel kon wekken. Ik twijfelde heel erg over wat ik voelde en wilde dit graag even delen. Na wat geklets besloot ik mijn weeëntimer aan te zetten. Na een half uurtje timen kwamen we er achter dat dit toch wel degelijk weeën waren. Er zaten steeds 5/6 minuten tussen en het hield een kleine minuut aan. Nog niet heftig maar wel pijnlijker dan krampje.
We besloten dat het maar beter was dat Riny thuis zou blijven voor het geval dit door zou zetten. Achteraf moest ik er wel om lachen dat we op dat moment nog twijfelde over wat we het beste konden doen. Immers weet ik wel beter en was op dat moment voor mij de bevalling echt begonnen.
Tijd om de verloskundige te bellen.
Rond een uur of 8 in de morgen namen de weeën wat af. We hadden een uurtje daarvoor besloten om rond 8 uur te gaan bellen naar de verloskundige maar omdat de weeën voor mijn gevoel niet echt doorzette sloeg de twijfel toe. Misschien toch nog maar even afwachten… Ondertussen verstreken de uren en vulde ik de ochtend met film kijken, rondjes wandelen in huis, heen en weer hippen om m’n fitnessbal en ook probeerde ik te blijven eten en drinken.
Toen het eenmaal 2 uur ’s middags was wilde ik toch wel eens weten hoe de zaken er voor stonden en besloten we te bellen. De verloskundige kwam een uurtje later. Ik zat toen op 2 cm ontsluiting en het lukte om wat te strippen. Nou, én dat heb ik geweten ook. Ze was de deur nog niet uit of de weeën werden met de paar minuten krachtiger. Ik kon ze nog goed opvangen maar het werd wel pittiger. Rond 5e hebben we ons avondeten naar binnen geschoven. Veel eetlust had ik niet maar ik vond toch dat ik het moest proberen. Ik wist immers niet hoe lang de bevalling nog zou duren.
‘Dat het strippen was gelukt heb ik geweten ook!’
Riny is gedurende de dag geen minuut bij mij vandaan geweest. Het puffen deden we samen, zoeken naar een fijne houding en fantaseren over hoe de uren er verder uit zouden zien hoorde ook bij onze bezigheden. Het ene moment vloog de tijd en het volgende duurde het eindeloos. We hadden ’s middags met de verloskundige afgesproken dat we rond 7 uur zouden bellen om te laten weten hoe het ging. Het gesprek ging tussen de weeën door dus Riny nam het over. Ze vroeg ons of we wilde wachten op haar collega of dat ik haar zelf nog wilde zien. Rond 8 uur zou namelijk de dienstwissel zijn dus werd ik sowieso overgedragen. Aangezien de weeën flink actief waren en ik echt pijn had wilde ik haar toch graag zien. De volgende verloskundige zou namelijk niet stipt om 8 uur bij ons kunnen zijn. Zo afgesproken, zo gedaan.
Puffen puffen en nog eens puffen.
Opnieuw werd mijn ontsluiting gemeten en ik zat inmiddels op 4 cm. Ik wist niet goed of ik teleurgesteld of blij moest zijn. Ik was alweer zoveel uren verder met puffen en ik had stiekem gehoopt wat verder te zijn. We kregen het advies om lekker in onze bubbel te blijven, douchen kon helpen en verder moesten we de tijd zijn werk laten doen. De verloskundige van de volgende dienst arriveerde om ongeveer 9 uur en inmiddels zat ik meer dan in mijn eigen bubbel. De pijn werd steeds heftiger en het wegpuffen was een hele taak geworden.
Riny hielp mij waar hij kon en daardoor had ik echt het gevoel dat we het samen deden. De verloskundige kon aan mijn reacties merken dat de weeën flink heftig waren en opperde om mijn ontsluiting weer te meten. Deze zat inmiddels op 6 cm dus vorderde gelukkig wat. Ik besloot om te gaan douchen in de hoop dat dit wat verlichting gaf, maar hier kwam ik snel van terug. Het voelde verschrikkelijk ellendig en ik werd er naar van. Snel van onder de douche en terug naar bed. Daar kon ik ook maar slecht een houding vinden. De weeën werden steeds heftiger. Ook voelde ik al lichte persdrang. Dat ‘lichte’ duurde echter niet heel lang want als snel kon ik ze amper nog wegpuffen.
En daar kwam het ultimatum.
De kraamzorg werd gebeld en ons bed werd ik gereedheid gebracht. Mijn ontsluiting werd weer gemeten en ik zat, 2 uur later, nog steeds op 6 cm. De verloskundige kon voelen dat onze dochter niet recht voor de uitgang lag wat vermoedelijk de reden was voor het niet vorderen van de ontsluiting. Haar hartslag werd een aantal keer gecheckt en deze zakte steeds onder de 100 op het moment dat ik persdrang voelde. (in rust is de hartslag van een baby rond de 130 slagen per minuut) Aangezien de ontsluiting niet op schoot, en de hartslag van babymeisje steeds daalde, stelde de verloskundige een ultimatum. We zouden dit nog een kwartier aankijken en wanneer geen verschil, dan werd het ziekenhuis gebeld.
De hele zwangerschap lang heb ik enorm gehoopt dat thuis bevallen zou lukken. Ik keek er enorm naar uit om in ons fijne huis met ons fijne bed ons kindje op de wereld te zette. Nu eenmaal in een andere situatie maakte het me niet meer uit. Zij moest en zou op de wereld komen. Zo snel als mogelijk.
Een goede 5 minuten later werd de knoop al doorgehakt. Dit kan zo niet langer. Het wat inmiddels half 12 en ik kon de persdrang nauwelijks beheersen. De hartslag van onze baby werd er niet beter op dus het ziekenhuis werd gebeld. Ik werd in wat kleding gehesen en moest de trap af. Dat was echt een ellende. Eenmaal beneden besloot ik in de auto te stappen bij de verloskundige. Door de intensiteit van de persdrang leek dit me fijner. Riny wist immers ook niet goed wat hij kon doen. Ik vertrok naar het ziekenhuis. Hij pakte samen met de kraamzorg wat spullen bij elkaar en kwam achteraan gereden.
Het vervolg van mijn bevalling.
Dit was deel 1 van mijn bevallingsverhaal. De tekst is te lang om in 1 artikel te verwerken. Lees hier deel 2 van deze waanzinnig ervaring. Bedankt voor het lezen!