Een onderwerp wat veel vrouwen aangaat. Onzeker zijn over je borsten. Meestal begint die onzekerheid in je tienertijd al op te komen om vervolgens in sommige gevallen te eindigen in een heus minderwaardigheidscomplex. Als ik voor mezelf spreek is dat gelukkig nooit zover gekomen, maar moeite had ik er wel mee. Al vroeg menstrueerde ik. Nog voor dit begon vond ik dat idee heel eng, dat ik ooit zou menstrueren, maar eenmaal zover wist ik dat het erbij hoorde. Of ik het leuk vond? Dat laat ik maar even terzijde. Door de combinatie van mijn menstruatie en de rondvliegende hormonen werd ik steeds onzekerder. En dan voornamelijk onzeker over mijn borsten.
Inhoudsopgave
Onzekerheid ten top
Waar meisjes om mij heen langzaam steeds meer rondingen kregen bleef dat bij mij uit. Jaren lang voelde ik me een plank. En niet geheel onterecht ook denk ik want ik had nou eenmaal geen grammetje vet op mijn lijf. Een plank dus. Niet heel goed voor je zelfvertrouwen. Lang probeerde ik het te verbloemen. Mijn slanke lijf en mijn platte borstjes. Wat wijdere kleding droeg ik dan of juist kleding dat opviel. Een blauwe broek behoorde bijvoorbeeld ‘gewoon’ in mijn kast. En dan bedoel ik niet het ‘jeans-blauw.’ Eerder smurf-blauw.
Ondanks dat ik me lang niet altijd happy voelde in mijn lijf ontbrak het niet aan aandacht. Ik had altijd wel ergens een sociaal contact en ook vriendjes hoorde er gewoon bij. Nooit heb ik commentaar of reacties gehad op mijn uiterlijk. Ongetwijfeld zullen daar meningen over gevormd zijn maar ik heb daar geen weet van gehad. Gelukkig ook maar, ik had het immers al moeilijk genoeg met het stemmetje in mijn hoofd.
Naarmate ik ouder werd kreeg ook ik wat meer rondingen. Een soort van kont kwam er in beeld en ook leek het er op dat mijn lichaam de vrouwelijke heupen aan het ontwikkelen was. Nog steeds niet gepaard met een laagje vet, maar het was er. Helaas waren toen ook de borsten niet van plan om mee te doen. Ze vonden het wel prima, en zaten lekker schattig en klein te wezen in mijn shirt.
Argh ik haatte ze soms! Gek werd ik dan van die onzekerheid. En ook gek werd ik van opmerkingen zoals ‘nou jij hoeft in ieder geval niet op je eten te letten’ of ‘zorg je wel dat je genoeg eet?’ Ja, echt gek werd ik daar van. Ik kon namelijk eten wat ik wilde. Of ik nou meer brood at, hele dagen naar de grote M ging of ik at niets. Het maakte geen verschil. De teller stond op 54 kg en daar kon ik het mee doen.
Stress speelt een grote rol
Stress is achteraf gezien één van de boosdoeners geweest. Dit kan er voor zorgen dat je bijvoorbeeld geen gram afvalt, als je met een te hoog BMI hebt besloten wat aan de kilo’s te doen. Zo zorgde stress in mijn geval dat ik niet aankwam. Ik kon eten wat ik wilde maar het kwam er gewoon weer uit(op de gezonde manier) zonder iets aan de kilo’s te veranderen. Dat ik een slanke buik had heb ik overigens nooit een probleem gevonden. Waar ik wel echt last van had was mijn enorm slanke bovenlijf. Borsten waren en nauwelijks en ook mijn schouderbladen waren enkel bekleed met een laagje huid. Echt niet leuk!
Een aantal jaar geleden kwam ik Riny tegen via Tinder. En zoals jullie inmiddels wel weten zijn wij nog steeds een setje én hebben we een dochter van bijna 8 maanden. Doordat wij een relatie begonnen en er daarom voor mij meer rust kwam in mijn leven, nam het stressniveau ook af. We genoten samen van een lekker hapje eten in combi met een rood wijntje. Langzaam aan veranderde ook mijn lichaam. Mijn gewicht nam toe en daardoor kwamen de rondingen ook meer tot uiting. Dit resulteerde overigens nog steeds niet in een goed gevulde blouse en dat vond ik zo nu en dan nog steeds lastig.
Internet is Mindfuck
Tegenwoordig kun je niet meer het internet of een social media platform openen zonder een stel dikke tieten in je beeld te krijgen. Het is inmiddels de norm geworden dat je als vrouw een ronde kont hebt, een onmenselijk slanke taille, en een nog onmenselijker stel borsten. Ook door mijn hoofd spookte het wel eens. ‘Als ik later groot ben en geld heb, dan koop ik ze!’ Ik dacht dat ik dan van het gedoe af zou zijn. Dat mijn onzekerheid pats boem na de operatie daar achter zou blijven. Ondanks deze onzekerheid heb ik het nooit serieus overwogen. Ik vond het eng. Het idee dat er in een gezond lichaam gesneden word om een stel siliconen borsten in te bouwen. Nee, dat was toch echt een brug te ver.
Door de jaren heen heb ik geleerd wie ik ben. Waar ik voor sta, wat ik voor doelen heb, hoe ik mezelf graag wil zien. Toen ik in verwachting raakte en onze mooie dochter mocht dragen veranderde mijn lichaam als een malle. Ondanks dat de kilo’s er niet aan vlogen werd mijn buik dikker, mijn billen ronder en mijn benen zwaarder. Als ik nu foto’s terug zie realiseer ik me pas hoe erg een lichaam veranderd tijdens een zwangerschap. Fascinerend! Oprecht heb ik me daarover nooit onzeker gevoelt. Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik een gat in de lucht sprong toen ik de striae op mijn benen zag verschijnen. Alleen het gevoel dat ik kreeg door het dragen van onze baby, overtrof echt alles!
Ik hield van mijn borsten
Wat automatisch meegroeide in deze zwangerschap waren mijn borsten. Zo namen ze een volledige cupmaat in grootte toe en ik had voor het eerst echt het gevoel dat ze er mochten zijn. Dat ik me dus even niet onzeker voelde over de grootte. Maar wat er tijdens de eerste maanden gebeurde had ik nooit verwacht. Al voordat wij aan kinderen wilden beginnen heb ik me stiekem wel eens afgevraagd of ik met mijn borsten, borstvoeding kon geven. Ze waren immers niet zo groot dus waar kwam die melk dan vandaan? Nou, daar kwam ik toen dus snel genoeg achter. Er was melk in overvloed en dat niet alleen. Die jetsers van mij waren size galiameloen en ik wist soms niet wat ik daar mee aan moest.
Oke, een galiameloen is misschien wat groot maar om even aan de geven wat voor impact het op mij had. Van een mandarijn naar een galiameloen. Heftig wel! En prachtig, dat ook! Zelfs als ik een hemdje droeg zonder bh vond ik ze mooi. Voor mijn gevoel paste ze helemaal bij mij dus genoot er maar extra van. Na ongeveer 5 maanden stopte de borstvoeding. Ondanks dat er nauwelijks melk meer aanwezig was voelde ik nog wel dat ze in voedingsstand stonden. Mijn melkklieren waren nog niet in oorspronkelijke staat dus de cupmaat ook niet. Al gauw kwam daar verandering in. Na een maand was ik weer terug bij af. Gek genoeg voelde dat zo. En misschien is dat ook wel niet zo gek.
Wennen aan mijn nieuwe buitenkant
De onzekerheid kwam weer om te hoek kijken. Inmiddels waren mijn borsten weer in normale doen. Was mijn buik niet meer zo plat als eerst en ook de littekens op mijn benen vond ik confronterend. Ik was totaal uit balans. Schaamde me bijna voor mijn borsten. Toen ik dat bijna letterlijk een stemmetje in mijn hoofd hoorde zeggen ben ik daar vol tegen in gegaan. Ik werd er boos van, wilde me zo niet voelen! Niet weer! Nooit meer! Ik had verdomme een baby groot gebracht met mijn borsten. Onze eigen baby. Mijn eigen baby! Mezelf toestaan dat ik me onzeker voelde over die ellendige borsten moest klaar zijn.
Ik trok mijn mooiste lingerie aan, stond voor de spiegel en heb hardop gezegd dat ik mooi ben zoals ik ben. Dat beauty niet afhangt van lange nepnagels, nepwimpers of dikke tieten. Voor mij in ieder geval niet. Ik wilde zo niet denken. Deze issue besprak ik ook met Riny. Hij vond en vind mij mooi zoals ik ben. Vraagt zich oprecht wel eens af waarom ik zo denk omdat hij het niet ziet. Hij ziet mij objectiever, niet door mijn bril van onzekerheid. Gelukkig vind hij dat en ook daar put ik positieve gevoelens uit.
Hand in hand met de onzekerheid
Uiteraard snap ik, dat als je wel jou dames een upgrade hebt gegeven, waarom je dat hebt gedaan. Ik snap dat echt volledig. Het is alleen niet mijn manier. Niet zoals ik het wil. Het is, of natuurlijk, of niet. Na het zien van de documentaire ‘moordtieten‘ van Onnedi is dit gevoel voor mij bevestigt. Ik wil op geen enkele manier het risico lopen dat ik ziek word omdat ik onzeker ben over mijn borsten. Gelukkig word niet iedereen ziek maar het percentage dat wel klachten krijgt of heeft is voor mij veel te hoog. Dat weegt niet op tegen de onzekerheid.
Deze onzekerheid krijgt een plek. Een hele mooie, ver weg in mijn hoofd, precies waar hij hoort. En dat doe ik niet om het maar weg te steken, zodat het er lekker niet is. Nee, ik accepteer dat het zo is. Ik wil niet langer onzeker zijn over mijn tieten. Ik accepteer dat ik door het leven ga met kleine borsten. Wel míjn borsten. De borsten die ons kind de eerste 5 maanden van haar leven hebben voorzien in alle voeding die zij nodig had. Dát is wat telt. Hetgeen wat voor mij echt belangrijk is. Genieten van mijn leven, mijn lichaam, mijn borsten en het feit dat Noï groeide als kool. Dát komt wel door míjn borsten en ik ben ze voor eeuwig dankbaar.
Meer artikelen van mij lezen? Klik eens op mijn blogpagina en wie weet kom jij nog meer inspirerende verhalen tegen.