Sommige van jullie weten het misschien al. Andere misschien niet. Ik twijfelde ook even of ik hier een artikel over zou schrijven maar ik deel op mijn blog een groot deel van mijn leven en daar hoort deze ontwikkeling ook bij. Ook zocht ik herkenning en vergelijkbare verhalen toen ik zelf overwoog om te stoppen met werken, maar ik kon daar lang niet altijd iets over vinden. Daarom besloot ik hier toch over te schrijven. Over hoe ik veranderde van werkende vrouw naar thuisblijfmoeder en de reden dat ik gestopt ben met werken.
Inhoudsopgave
Waar het ooit begon.
Vanaf dat ik 12 werd ben ik gaan werken. Dat begon met een zomerbaantje en werd de jaren daarna uitgebreid met een bijbaan bij de lokale supermarkt, en later bij een kledingwinkel. Eigenlijk heb ik van alles gedaan. Werken was iets dat erbij hoorde. Leren om te werken vond ik toen maar onzin, waarom zou je, je hebt geen lasten en je ouders betalen wel. Toch was ik maar wat trots op mijn eerste salaris. Ik geloof dat er ongeveer 30 euro in mijn envelopje zat, wat vervolgens met een big smile in mijn jaszak verdween. Dat ik meerdere dagen had gewerkt voor dit geld deed er niet toe. Ik had geld verdient.
Naast dat ik naar de middelbare school ging had ik ook altijd bijbaantjes. Dit werd niet veel anders toen ik met mijn MBO opleiding pedicure begon. De schoolweek bestond maar uit 2 dagen les en maximaal 2 dagen stage per week. Er bleef dus nog best wat tijd over. Deze tijd heb ik ook altijd ingevuld met werken. Ondanks dat ik ook toen nog geen vaste lasten had en voor school alles betaald werd door mijn ouders vond ik het ook wel fijn om zelf geld te verdienen. Zo kon ik ook wel eens iets voor mezelf kopen zonder daar toestemming voor te vragen.
Van zakcentje naar boontjes doppen.
Toen ik 18 was gingen mijn ouders uit elkaar. Ik zat volop in het school leven. Inmiddels was ik begonnen aan de vervolgopleiding Medisch pedicure en had daar mijn handen vol aan. Doordat de situatie thuis zodanig lastig werd ben ik al snel uit huis gegaan en ben ik mijn eigen boontjes gaan doppen. Niet altijd makkelijk want ik viel nog met mijn salaris in een bepaalde leeftijdscategorie en dat stond niet gelijk aan de vaste lasten die ik ineens kreeg door het volwassen leven. Die overgang vond ik best lastig. Te beroerd om te werken was ik niet maar om mij heen waren leeftijdsgenoten niet bezig met het betalen van huur of een zorgverzekering. Ik zat dus ontzettend tussen deze 2 werelden in.
Doordat deze studie niet de hele week in beslag nam én doordat je dit werk heel goed als zzp´er uit kunt voeren, ben ik dat dus ook gaan doen. Zo kon ik op meerdere tijden in de week werken en verdiende ik niet alleen maar geld met mijn bijbanen. Ondertussen rondde in met veel pijn en moeite mijn studie af en kon ik mijzelf uiteindelijke Medisch pedicure noemen.
Doei bijbaan.
Naarmate ik ouder werd en meer betaald kreeg per uur werd het leven als jong volwassene ook steeds iets makkelijker. Uiteindelijk kon ik al mijn bijbanen opzeggen en volledig als medisch pedicure aan de slag. Ik werkte toen zowel in loondienst als in de functie als zzp’er. Ergens wist ik, toen ik daar aan begon, dat het niet mijn droom baan was. Toch ben ik er goed in geworden en heeft het werk mij altijd geïnteresseerd. Ik ben ook van mening dat als je een beroep uitoefent je dat altijd voor 100% moet doen. Toch zeker als je met cliënten of patiënten te maken hebt.
Het was september 2019. Ik woonde ongeveer 3 maanden met mijn liefde in ons eerste samen gekochte huis, samen. (Dit eerder benoemt in het artikel ‘van kinderwens naar zwangerschap.’) Ik stortte in. Op dat moment had ik alles waar ik al een hele tijd van droomde en toch voelde het niet goed. Ik kon maar slecht wennen aan het idee dat ik een eigen huis had, een stabiele baan en een georganiseerd leven. Zo voelde het heel vaak niet overigens. Dat het werk me niet helemaal meer zinde was wel duidelijk. We hadden er samen geregeld onenigheid over en dat was vervelend. Maar mijn baan opzeggen? Iets wat mij vrijheid gaf, waar ik lang mijn best voor heb gedaan, dat was geen optie. Toch zeker omdat de vaste lasten er met een eigen huis niet minder op werden.
Oh hallo baby.
Toen was daar de kinderwens die uitgroeide tot een levend wonder in mijn buik. De situatie werd ineens helemaal anders. Al vrij snel zijn we gaan brainstormen over hoe ons leven eruit moest gaan zien zodra mini geboren was. Hoeveel uur zou ik gaan werken? Ging mini naar de opvang of hadden we andere mogelijkheden? Hier even over nagedacht te hebben viel de beslissing dat ik 2 dagen zou gaan werken na mijn verlof. Hier voelde we ons goed bij. We wilden onze baby immers niet nog meer dagen wegbrengen of ergens achter laten.
De frustratie rondom mijn werk was nog steeds aanwezig maar de drive om ons gezin financieel gezond te houden was groter. Totdat ik op een dag thuis kwam en zo chagrijnig was dat we er bijna ruzie om kregen. Riny zei: ‘Eef, kun je niet gewoon alsjeblieft je baan op zeggen en zorgen dat je weer gelukkig word?’ Een beetje verbaasd was ik wel want het plan om mijn baan helemaal op te zeggen had ik zover weg gestopt dat ik ben gaan beschouwen als onmogelijk. We hadden immers zoveel wensen en dromen en ik wist uit eigen ervaring dat geld niet zomaar aan komt vliegen.
Thuisblijfmoeder in de maak.
Toch kwam deze opmerking als gelegen. Lang hebben we er over gepraat. Uren hebben we zitten rekenen. En toen viel te definitieve beslissing. Ik zou stopen met werken na mijn verlof en werd de eerste tijd met onze dochter thuisblijfmoeder. Ontzettend onwerkelijk. Het was zo normaal geworden dat ik werkte en mijn eigen broek op kon houden. Automatisch ontstonden daar de vragen. Gaan we dit financieel volhouden? Staan onze dromen en ons immers zo normaal geworden leven deze beslissing niet in de weg? Kunnen we de baby alles geven? Het was vooral de onzekerheid want zo doordacht als dit plan was wisten wij heus dat het ging lukken. We stapte immers nooit zonder te kijken de weg over.
De voornaamste beweegreden was uiteindelijk dat er meer tijd voor mezelf kwam. Jaren had ik hard gewerkt. Heel veel energie gestoken in het opbouwen van mijn eigen leven. Dit voelde op een gegeven moment als normaal want wat kon ik anders? Er met de pet naar gooien was geen optie. Ik wilde gelukkig zijn en daar moest ik zelf voor werken. Doordat Riny en ik samen zijn gaan bouwen aan deze toekomst was daar voor mij de mogelijkheid om een stapje terug te doen. Ik kon los komen van de houding waar ik jaren in zat. Weer opzoek gaan naar mijzelf en mijn doelen. Gelukkig worden en blijven! En bovenal genieten van het leven, ons leven, samen met ons prachtige kindje.
Wat onze toekomst en het leven ons gaat brengen is voor jullie net zo’n grote vraag als voor ons. We hebben geen plan uitgestippeld over hoe en wat. Ik ben niet iemand die hele dagen stil kan zitten op de bank dus dat ik iets ga doen is wel zeker. Onder andere ben ik deze blog gestart – wat ik super leuk vind – en wat er verder nog van de grond komt weten we niet. Het fijne aan gestopt zijn met werken is dat ik nu echt tijd heb voor Noï. Natuurlijk is dat wel eens pittig want daardoor komt het grootste deel van haar verzorging op mij aan. Tevens geniet ik ook enorm en ben ik blij dat ik, naast zorgen voor ons gezin, nu echt tijd heb voor dit. Voor mezelf. Geen gejacht, geen spanningen en geen druk om te gaan werken. Heerlijk!