In het vorige artikel heb ik geschreven over mijn ervaringen in trimester 1 van deze zwangerschap. Hieronder schrijf ik verder hoe mijn zwangerschap verliep en hoe ik trimester 2 ervaren heb. Heb je mijn vorige artikel nog niet gelezen? Klik dan hier. Veel leesplezier!
Na de prachtige termijnecho begon het genieten en kwam trimester 2 in de buurt. Onze omgeving wist van ons geheimpje en zo konden we openlijk kletsen en delen met wie we wilden. Dit deed ook goed aan mijn ongeruste gevoel. Ik mocht er nu echt van genieten en dat deed ik ook. In ons achterhoofd realiseerden we ons dat er nog van alles kon zijn maar dat deed niet onder aan het geluk wat we ervaarden.
De eerste 2/3 weken in trimester 2 waren de kwalen van het voorgaande trimester nog aanwezig. Moe, maagzuur, buikpijn en alle kenmerken van de puberteit hoorden hierbij. Gelukkig maakte mijn bolle darmenbuikje plaatst voor ons kindje en konden we echt gaan zien dat er leven in mij groeide. Hier had ik me zo op verheugd. Ik kon niet stoppen met aaien over mijn buik. Doordat ik het eerste trimester weinig eetlust had, ben ik wat kilootjes afgevallen. Erg benieuwd was ik of dit snel weer ingehaald zou worden. In mijn omgeving kreeg ik te horen dat ik me daar vooral op moest voorbereiden dus ik hield daar rekening mee.
Niet alles was te pruimen.
Ongeveer vanaf week 15 begon ik me beter te voelen. Ik kreeg weer wat energie, sliep goed en het eten smaakte weer. Weliswaar niet alles want sommige luchten…. nee werkelijk!! De meeste normale etenswaren stonden me tegen. We aten dan ook alleen maar wat ik echt lekker vond op dat moment en anders wilde ik het niet in huis. Voor de wederhelft gelukkig geen probleem want die is niet de moeilijkste. Wel kreeg in deze weken te maken met mijn eerste craving. Friet met frikandellen. Niet zó erg dat je me er ’s nachts voor wakker kon maken maar toch. Meerdere malen per week had ik daar zo’n zin in! Hier niet aan toe gegeven te hebben zorgde er voor dat mijn gewicht normaal toe nam en niet met kilo’s tegelijk.
Doordat de coronacrisis nog steeds behoorlijk actueel was werden de controles bij de verloskundige wat uitgesteld. Bij klachten of onrust konden we uiteraard contact zoeken maar om fysiek contact de beperken duurde de tijd tussen de afspraken wat langer. Op 25 maart hadden we de termijnecho gehad. De eerst volgende afspraak zou op 22 april zijn. Gek genoeg maakte dat me niet zo uit. Ik had inmiddels een plekje ingenomen op de roze wolk en dat beviel wel.
De controle op 22 april was prima, waardes waren goed dus we konden door voor de volgende ronde. Dit werd de 20 wekenecho. Omdat ze deze echo bij onze verloskundige praktijk niet doen, moest dat op een andere locatie. Gelukkig mocht Riny toen wel mee, wat een opluchting! De weken na de laatste controle voelde ik me goed en rustig. Eenmaal een paar dagen voor de echo werd ik weer wat gespannen. Dit was toch zeker een mijlpaal en we hoopten zo dat ons voorgevoel klopte. Namelijk dat het super ging met onze mini. Ook zouden we er achter komen welk geslacht ons kleintje had. Aan het begin van de zwangerschap hadden we niet gelijk de behoefte om het geslacht te weten maar eenmaal toen de datum naderde werden we toch nieuwsgierig. Ik was overtuigd van een jongen dus kom maar op met die bevestiging.
Een dag voor de echo gebeurde er nog iets bijzonders. Weer een mijlpaal. Ik had namelijk al een paar dagen het vermoeden dat ik ons kleintje voelde en die dag was het zo ver. We voelden allebei aan de buitenkant van mijn buik lichte plopjes. Wauw, een momentje wel hoor! In de wolken waren we door onze baby.
Tijd voor de 20-wekenecho
Toen was de dag daar. 20 mei 2020. Na een ochtendje gewerkt te hebben vertrokken we samen naar de echoscopist. Gespannen en zenuwachtig. Ik een beetje meer maar ik merkte bij Riny ook wel wat nervositeit. Gelukkig liep de planning op schema en werden we precies op de afgesproken tijd naar binnen geroepen. Ik op de bank, gel op mijn buik en daar gingen we weer. Het was meteen duidelijk dat het kleintje aan haar dans uurtje begonnen was. Geen seconde lag het stil en daardoor waren de metingen ook behoorlijk lastig. Gelukkig was het niet onmogelijk en toch vrij snel werd duidelijk dat alles in orde was. Wat een opluchting en wat bijzonder om deze beelden te zien. Het kleintje was al weer zoveel groter en duidelijker zichtbaar. Toen restte nog die ene vraag, welk geslacht had deze baby?
Door de acrobatische situatie in mijn buik was het nog een hele uitdaging om dit in beeld te krijgen. Na wat gedraai en geduw kregen we het verlossende antwoord. ‘Jullie krijgen een meisje!’, luidde het. De man naast mij glunderde van oor tot oor en ik dacht: HUH? Het zou toch een jongen zijn? Ik moest er even van bij komen omdat ik er zo van overtuigd was dat zij, een hij zou zijn.
Na een aantal minuutjes en wat beelden verder daalde het nieuws in. We kregen een dochter en wat voor eentje! Ze was nu al zo mooi! Stiekem hoopte ik als jong meisje ooit moeder te worden en dan heel graag van een meisje. Nu was het eindelijk zo ver! Onze dag kon niet meer stuk en met een hysterisch verliefd gevoel fietsten we terug naar huis. Wat was dit bijzonder, dit wonder in mijn buik. Het mooiste babymeisje ooit!
Die heerlijke roze wolk.
Ook de weken na de echo zaten we op een roze wolk. Ik voelde me onwijs energiek, kon de hele wereld aan en was ontzettend gelukkig met mijn groeiende buik. Steeds beter was het zichtbaar en de meeste kleding die ik had paste ik niet meer. Veel klachten had ik niet. Heel cliché maar waar, het tweede trimester is je beste tijd! Naar mate dat trimester vorderde kreeg ik wel steeds vaker last van mijn rug. Ook waren bandenpijn en van tijd tot tijd extreme hoofdpijn nieuwe puntjes op de lijst. Deze klachten waren niet altijd aanwezig dus zaten ze het plezier en geluk niet in de weg.
De babykamer was inmiddels al een heel eind af en ook de babyuitzet begon er steeds meer op te lijken. Kraamzorg was geregeld. Intake stond gepland. Alsof het allemaal van zelf ging. Zo’n fijne tijd. De volgende controles waren steeds prima. Mijn gewicht steeg maar minimaal en mini deed het super goed. We voelde haar bewegingen steeds beter, vooral in de avond. Wat een feestje was dat! Tegen het einde van trimester 2 begon ik iets meer klachten te krijgen. Ik werd snel duizelig en kortademig bij inspanning. Na een werkdag was ik vermoeid, had ik snel last van kramp in mijn benen en deed mijn rug zeer. Duidelijke signalen om rust te nemen en dat deed ik dan dus ook.
Ondanks deze klachten was ik meestal in een goede en positieve bui. Ik droeg inmiddels al een heel kindje in mijn buik en ik was daar maar wat trots op. Rond het einde van trimester 2 leek het er op dat we ook haar naam hadden gevonden. Dit was nog best een puzzel en heeft eventjes geduurd. Voor een jongen waren we er na een paar weken al over uit maar deze naam hebben we veilig geparkeerd. Want misschien krijgt ons babymeisje ooit nog wel een broertje?