Ervaringen in trimester 3 | Zwangerschap 1

Hier ben je aangekomen bij mijn laatste artikel in de reeks van 3 over de verschillende trimesters in deze zwangerschap. Ik vertelde je over de kwaaltjes die ik heb gehad maar ook over hoe bijzonder fijn die roze wolk voelt. Mocht je dit nog niet gelezen hebben of je wilt het nog eens zien klik dan hier voor het eerste en hier voor het tweede artikel. Veel plezier met het lezen van dit artikel over mijn ervaringen in trimester 3!

De rest van de vakantie hebben we gedaan waar we zin in hadden. Lekker in en rond het huis rommelen. De babykamer verder in richten en op orde brengen en ook het laatste papierwerk werd geregeld. Doordat ik heerlijk tot rust gekomen was zag ik er behoorlijk tegen op om te gaan werken. Het zouden de laatste 4 weken zijn maar toch voelde het als een obstakel. De eerste week ging nog wel maar de tweede week gaven ze een hittegolf af. En die kwam ook!

Doordat ik in mijn werk met de nodige beschermingsmiddelen werk, en deze door de corona situatie alleen maar aangescherpt waren, zorgde dat voor een lastige situatie. Ik kan zonder zwangerschap al slecht tegen deze hitte laat staan met een baby in mijn buik. De nachten waren veel te kort, de dagen veel te lang. Ik werkte in die week maar halve dagen en lag ´s middags in mijn zwembadje of op de bank met de ventilator aan. Slapen ging niet want ook in huis hadden we de 29 graden bereikt. Door de vermoeidheid kon ik de warmte steeds slechter handelen en ondertussen ging de zwangerschap ook door. De kwaaltjes waren duidelijk aanwezig en ook mijn humeur ging er onder lijden. Kortom het was een drama. Ik had zo gehoopt dat dit niet meer zou gebeuren maar helaas.

Inhoudsopgave

Uit haar holletje gekropen.

Tussendoor stond ook poging 3 van de pretecho op de planning. Hier keek ik ontzettend naar uit en ik hoopte dan ook dat we toch nog iets moois zouden zien. Eenmaal op de bank met ontblootte buik kon het feest beginnen. Even zoeken, even draaien en ja hoor. Niet heel duidelijk maar daar was ze dan toch! Ons lieve meisje in mijn buik kwam op beeld. Ze lag weliswaar weer met een verzameling aan lichaamsdelen bij haar hoofd maar toch lukte het de echoscopiste om een paar glimpjes op de vangen van haar snoetje.

Ze was nu al zo lief, lag heerlijk de cocoonen in haar holletje én ze was van stuit naar hoofdligging gegaan! Voor ons wel dubbel feest want in die houding had ze nog niet eerder gelegen. Vol trots en met een schattig echoplaatje trotseerde we de warmte weer. Maar eventjes maakte me dat niet zo uit, opslag verliefd was ik voor de tweede keer.

Ondertussen had ik steeds vaker controles bij de verloskundige i.v.m. mijn naderende bevalling. Riny mocht overal mee naar toe wat een heel fijn gevoel gaf. Mijn waardes waren steeds goed en ook mijn stijgende gewicht bleef mooi in verhouding. De hartslag van onze baby deed ook goed mee alleen tijdens het opmeten van mijn buik bleef de uitslag van deze meting wat achter. Om er zeker van te zijn dat alles goed was kreeg ik een groeiecho aangeboden. We hoefden ons niet gelijk zorgen te maken, dit was gewoon het protocol.

Zoals bij alle andere echo´s was babymeisje ook bij deze weer zeer actief. Hierdoor was het opnieuw lastig om direct een goede meting te kunnen doen. Na wat geduld kwam daar het resultaat. Onze dochter had vermoedelijk langere benen dan gemiddeld en lag voor de rest prachtig op de groeicurve. Achteraf had de verloskundige het vermoeden, doordat ze steeds in een hoopje gevouwen onderin mijn buik lag, dat dat de reden was voor een minimaal aantal centimeters bij de handmeting. Dit werd gedaan met een meetlint en kon nooit zo nauwkeurig zijn als een echo. Al met al was er niets om ons zorgen te maken en hielden wij ons vast aan het positieve gevoel wat we wij deze zwangerschap hadden.

De laatste werkweken.

Toen de hittegolf eenmaal over was en de temperatuur in huis ging zakken, zaten mijn laatste werkweken er bijna op. De laatste 2 weken heb ik nog een hoop vakantie uren op kunnen nemen waardoor ik kortere dagen werkte en mijn rust beter kon pakken. Dit kwam als geroepen. Ik sliep beter, mijn humeur knapte op en ook de kwalen kon ik beter aan en waren soms nauwelijks aanwezig. Yes, ik had de smaak weer te pakken! Kom maar op met die laatste weken!

Voorafgaand aan mijn verlof zou ik nog 2 weken vakantie op nemen. Zo kon ik 6 weken voor de uitgerekende datum stoppen en me richten op de baby en mijzelf. De eerste week was dit best even wennen. Ik voelde me immers nog best vitaal, kon nog zelf alle boodschappen doen en ons huis was verre van een bende. Eenmaal beland in het weekend van mijn officiële verlofdatum werd het een beetje anders. Ik kon merken dat de laatste loodjes begonnen waren. De vermoeidheid sloeg weer toe omdat ik door mijn dikke buik steeds slechter sliep. Ook hadden de hormonen een behoorlijke impact op mijn emoties. Zo erg had ik dat eerder in de zwangerschap nog niet gehad. Ik kon overal om huilen, piekerde snel en kon deze vaak onbenullige zorgen slecht van me afzetten.

Volledig in m’n cocon.

Dit vond ik denk ik veruit de lastigste kwaal van trimester 3. De trucjes die ik normaal toepaste op momenten dat ik wat van slag raakte hielpen niet meer. Praten was lang niet altijd meer de oplossing en de rommelige nachten maakte het niet eenvoudiger. Ik besloot het maar over me heen te laten komen. Mezelf terug trekken in mijn cocon leek te helpen en hier had ik dan ook steeds meer behoefte aan. Normaal gezien zou ik er gek van worden om dagen achter één alleen thuis te zijn maar nu vond ik het heerlijk. Ik rommelde wat in de babykamer, kon eten en drinken wanneer ik wilde en het meest fijne was dat ik ieder moment van de dag kon gaan slapen als ik daar behoefte aan had.

Dit heeft er voor gezorgd dat ik me positief bleef voelen en mezelf goed kon voorbereiden op de bevalling. Voor zo ver dat kan uiteraard. Toch voelde het echt zo, ik was er klaar voor. Praktisch gezien was het huis in orde. Babymeisje had de perfecte positie ingenomen en ik voelde me goed. Iets vermoeid maar niet hinderlijk. Ik voelde me sterk, ik kon dit aan! Ik realiseerde me elke dag dat het zover kon zijn en was er meer dan ooit op berekend.

Bijna het einde van de zwangerschap.

Op 5 oktober had ik nog een controle bij de verloskundige. Ik was toen 39 +3 dagen en stond echt op knappen. Mijn waardes waren weer goed maar tijdens de controles van de baby bleef haar hartslag wat achter. Met de doppler was het niet goed te horen en wat we konden horen was iets aan de lage kant. Ook voelde ik die dag de baby wat minder maar ik dacht daar niet gelijk iets bij. Toch wilde de verloskundige dat we voor de zekerheid naar het ziekenhuis zouden gaan voor een CTG. Het zou ongeveer een half uurtje duren en dan wisten we het ‘gewoon even zeker’. Echt voor de zekerheid dus.

Eenmaal in het ziekenhuis duurde het behoorlijk lang want op het moment van de meting was het hectisch op de kraamafdeling. Na 2 uur aan de CTG te hebben gelegen en het wachten op de uitslag kwam het verlossende woord. Babymeisje was nog actief genoeg en had een prachtig hartritme. Bij mij was er geen wee of onrust te bekennen dus we konden weer een plekje op het wachtbankje innemen. Het laatste wachten was nu echt begonnen. Wanneer zou ons babymeisje zover zijn?

Klik hier als je mijn bevallingsverhaal wilt lezen.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

error: Content is protected !!